Κι αν δεν πιστεύεις στα θαύματα… καμιά φορά συμβαίνουν!
Και στάθηκε απέναντί του. Γυμνή. Γεμάτη πληγές. Σπασμένη σχεδόν. Τα μάτια της ήταν θολά, τα χείλη της στεγνά, το δέρμα της ραγισμένο. Στάθηκε απέναντί του και κόλλησε το βλέμμα της στο δικό του. Αυτή είμαι, του ψιθύρισε.
Και στάθηκε απέναντί της. Κι είχε τα χέρια του γεμάτα χάδια κι είχε τα χείλη του γεμάτα φιλιά κι είχε την καρδιά του γεμάτη νοιάξιμο. Στάθηκε απέναντί της και κόλλησε το βλέμμα του στο δικό της. Αυτό αγαπώ, της ψιθύρισε.
Και της έδωσε απ’ τη δύναμή του, της έδωσε απ’ το θάρρος του, της έδωσε απ’ το γέλιο του. Κανένας φόβος δεν τον σταμάτησε, κανένας πόνος, κανένα σκοτάδι. Στις σκιές την αγάπησε, μα την έβγαλε στο φως.
Κι ας κουβαλούσε στην πλάτη τον δικό του σταυρό κι ας ήταν γεμάτος κι εκείνος με πληγές κι ας είχε και τους δικούς του δαίμονες να παλέψει. Και ποτέ δεν της αποκάλυψε πως κι εκείνος πονούσε, πως κι εκείνος γονάτιζε, πως κι εκείνος είχε πληγωθεί. Μα εκείνη ήξερε και δειλά κι αθόρυβα χάιδευε τα συντρίμμια του, αγκάλιαζε τις σκιές του, νανούριζε τους φόβους του.
Μικρή σημασία έχει η συνέχεια της ιστορίας… Το σημαντικό είναι πως κάπου κάποτε συνέβη στ’ αλήθεια κι ας μην έμαθε ποτέ κανένας γι’ αυτήν. Γιατί την κράτησαν μέσα τους, φυλαχτό, το δικό τους μικρό θαύμα.
Το σημαντικό είναι πως δεν ήρθε το τέλος, πως ποτέ δεν θα έρθει το τέλος.
Και πια δεν φοβάται τα σκοτάδια της, γιατί ακόμη κι αν δεν είναι αυτός πάντα δίπλα της, είναι σαν να είναι.
Και πια δεν φοβάται τους δαίμονές του, γιατί ακόμη κι αν δεν είναι αυτή πάντα κοντά του, είναι σαν να είναι.
Γιατί είναι και κάτι καρδιές, που όσο μακριά κι αν βρίσκονται, παραμένουν άρρηκτα δεμένες.
Γιατί είσαι κι εσύ, κομμάτι της καρδιάς, της ψυχής και του κορμιού μου…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου