Για εξάρες σε είδα, αλλά βγήκες ασσόδυο!
Έπειτα από τόση διαδρομή, ταλαιπωρία κι ατυχία, βρήκα εσένα και τα μάτια σου, που μου έταξαν τον παράδεισο που έψαχνα, που στερήθηκα. Βρέθηκα σε μια αγκαλιά που θύμιζε πατρίδα… έμοιαζε πλατεία των παιδικών μου χρόνων, οπότε όλα συνηγορούσαν στο να γραφτούν υπέροχες αναμνήσεις.
Θεέ μου, σκέφτηκα… έφερα επιτέλους εξάρες στο προσωπικό τάβλι της ζωής μου. Τώρα θα ηρεμήσω, τώρα θα ξεκουραστώ, τώρα θα απολαύσω, μα κυρίως θα δικαιωθώ.
Από υπερβάλλοντα ζήλο δε κι ενθουσιασμό, δεν περίμενα κι έφτιαξα μόνη μου το παραμύθι που λαχταρούσα να ζήσω. Δεν πήρα χαμπάρι ότι βιάστηκα και σε έπλασα όπως ήθελα από ανάγκη, δίχως να περιμένω να διαπιστώσω ποιος και τι πραγματικά ήσουν.
Η απομυθοποίηση όμως δεν χαρίζει κάστανα, μήτε σε λυπάται. Πιο σύντομα από όσο θα περίμενε κανείς, κατάλαβα ότι τα ζάρια με εμπαίζουν ακόμη μια φορά. Ένιωσα στο πετσί μου ότι δεν ήσουν οι εξάρες που θαρρούσα κι ούτε καν μια ικανοποιητική έστω ζαριά, παρά η χειρότερη: ασσόδυο!
Ένα ασσόδυο που δεν μου άφηνε περιθώρια.
Ένα ασσόδυο που θα με σημάδευε καθιστώντας την παρτίδα χαμένη από χέρι.
Πάλεψα να ανταπεξέλθω σε αυτήν την άδικη ζαριά που είχε μεταμφιεστεί επιτυχώς. Αγωνίστηκα να την αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μα το αδιέξοδο κι η ήττα ήταν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου νυχθημερόν. Αμείλικτα τα ζάρια κι αμετακίνητο το ασσόδυο να καθορίζει το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα, με ένα παρελθόν που άρχισε να γίνεται φάντασμα.
Όχι… δε μπορεί να συμβαίνει αυτό, μονολογούσα.
Για λίγο, για πολύ λίγο με θυμήθηκε η κολλητούλα αυτολύπηση κι ως εκ τούτου, η παρτίδα συνέχιζε στον αυτόματο από πλευράς μου. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως με κατατρέχει ένα παιδιάστικο πείσμα από τότε που με θυμάμαι, ήρθε λοιπόν μια μέρα… μια νύχτα… – τι σημασία έχει – κι εγώ κάνοντας ειρήνη με το μέσα μου, αποφάσισα για αρχή να καλοπιάσω τη ζωή. Έστρεψα την προσοχή μου στις υπόλοιπες παρτίδες μπας κι ελέγξω κάτι κι άφησα τη δικιά μας στην τύχη της μέχρι νεωτέρας, σκεπτόμενη ότι δεν περνούν και πολλά απ’ το χέρι μου με ασσόδυο. Ίσως βέβαια να ήλπιζα πως θα είχα μια ευκαιρία να ρίξω και πάλι τα ζάρια, μπας και οι εξάρες με καταδεχτούν. Ίσως δεν ήμουν έτοιμη να σε δεχτώ ως τίποτα άλλο παρά εξάρες έστω και βαυκαλιζόμενη… ίσως απλά λατρεύω το τάβλι!
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου