Πόσες ευκαιρίες τελικά αξίζει να δίνεις σε ανθρώπους που πάντα πληγώνουν και μετά υπόσχονται ότι θα αλλάξουν;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει πληγώσει έστω και άθελά του. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που τι κάνουν εις γνώση τους και πιστεύουν πως πάντα κάποιος θα υπάρχει που θα συγχωρεί κάθε σφάλμα και κάθε άσχημη συμπεριφορά.
Μήπως το να μην μιλάμε, το να το παίζουμε φιλελεύθεροι, το να θέλουμε να μας βλέπουν κουλ, να είναι μια λάθος συμπεριφορά που πυροδοτεί τέτοιες συμπεριφορές;
Ίσως η κινήσεις που κάνουμε να τροφοδοτούν τέτοιους χαρακτήρες.
Αλλάζει τελικά ένας άνθρωπος;
Μετά την δεύτερη ευκαιρία μήπως χάνεται το μέτρημα;
Όλα αυτά τα ερωτήματα που έρχονται στην ζωή μας έχοντας βιώσει άσχημες καταστάσεις.
Όχι, ο άνθρωπος δεν αλλάζει, μπορεί να ωριμάζει, να προσαρμόζεται, αλλά το μέσα του δεν μπορεί να αλλάξει και αν έχει μάθει σε άσχημες συμπεριφορές, πάντα εκεί θα γυρνάει. Μόλις βρει το έδαφος πρόσφορο, μόλις σε θεωρήσει και πάλι δεδομένη, θα αρχίσει να βγαίνει και πάλι η αληθινή του φύση, αυτή που πριν λίγο καιρό σε είχε διαλύσει κι εσύ για πολλοστή φορά έδωσες τόπο στην οργή με την ελπίδα ότι η αγάπη σου θα τον κάνει να δει το όμορφο, το ανθρώπινο κομμάτι.
Η ψυχή όμως είναι ένα κομμάτι που σιγά σιγά ραγίζει, δεν σπάει αμέσως, ίσως χρειάζεται και χρόνια για να διαλυθεί εντελώς. Κάθε ράγισμα και ένας πόνος που με τον καιρό νομίζεις ότι κλείνει γιατί ο άλλος γίνεται γλυκός και λες μέσα σου μην γίνεσαι κακιά, μπορεί να αλλάξει. Μέχρι που τα ραγίσματα αυξάνονται και πονάνε ακόμα πιο πολύ και τότε έρχεται ένα κλικ μέσα σου. Γυρνάει ο διακόπτης και εκεί που έχει χαλάσει τον ξεριζώνεις για να μην φτιαχτεί ξανά. Τότε είναι η στιγμή που είναι πλέον αργά για εξηγήσεις, γιατί η ψυχή όταν γίνεται κομμάτια δεν συγχωρεί ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και ειλικρινά τι εξηγήσεις να δώσει σε μια ψυχή που από διάφανη έγινε πορφυρή, τόσο βαθύ κόκκινο που δεν αναπνέει…
https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου