Η ταμπέλα “δυνατή” που σου φόρεσαν, σου αφαιρεί το δικαίωμα να λυγίζεις;
Δεν ξέρω πλέον τι είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο… Όταν λένε “είσαι δυνατή εσύ, αντέχεις;” ή μήπως “δεν έχεις ανάγκη εσύ” ή μήπως “γιατί έπεσες; εσύ είσαι δυνατή!”.
Όλες αυτές οι εκφράσεις αρχίζουν και με θλίβουν.
Οι δυνατοί δεν έχουν δικαίωμα να πέσουν, δεν είναι άνθρωποι, είναι ρομπότ που το μόνο που κάνουν είναι να έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο για να στο μεταφέρουν. Είναι πάντα εκεί για τον καθένα, για να δώσουν δύναμη χωρίς ποτέ κανείς να ρωτήσει αν χρειάζονται κάτι.
Σε μια εποχή που όλα έχουν γίνει επιφανειακά, κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για σένα. Σου λένε είμαι εδώ όταν με χρειαστείς και αν έρθει αυτή η ώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις αυτό το άτομο που σου το είπε. Παίρνεις τηλέφωνα και απάντηση δεν παίρνεις.
Η δύναμη δεν είναι ένα τείχος που δεν πέφτει, το χτίζεις με δυσκολία, αλλά γκρεμίζεται στο λεπτό και κάθε μέρα κάνεις την ίδια δουλειά για να μην σε βλέπουν οι άλλοι στα πατώματα, γιατί μην ξεχνάμε, δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς, μόνο οι υπόλοιποι που υποφέρουν, μόνο οι υπόλοιποι που έχουν προβλήματα.
Ζήτα βοήθεια λένε, μα το θέμα δεν είναι στην διαδικασία να παρακαλάω για αυτό, το θέμα είναι όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους, να το κάνουν πριν το ζητήσεις, εκεί είναι η ουσία.
Και δεν σας το είπα εγώ, οι “δυνατοί” αν πέσουν, το κάνουν κυρίως όταν είναι μόνοι τους, μην φοβάστε ότι θα σας παρασύρουν στην δική τους θλίψη. Το μόνο που ζητάνε είναι να μιλήσουν και να βρουν κατανόηση, τίποτα παραπάνω.
Είναι δύσκολο τελικά να κουβαλάς μια ζωή αυτόν τον τίτλο και όταν σε δουν ευάλωτο να μην τους αρέσει αυτή η εικόνα και να χάνονται.
Δεν είναι όλα δεδομένα, αυτός που παλεύει συνέχεια είναι λογικό κάποια στιγμή να αφήνει το βάρος της δύναμης στην άκρη και να δακρύζει, να χάνεται στα δικά του σκοτάδια, πολύ ανθρώπινο αυτό. Κανείς δεν έχει τις μπαταρίες του σε πλήρη φόρτιση.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι, επειδή δίνουν, είναι και αυτοί που αναζητούν την κατανόηση και το ενδιαφέρον.
Δεν τον θέλω πια αυτόν τον τίτλο, γιατί με έχει κάνει αόρατη και δεν με βλέπουν ακόμα και όταν μαθαίνουν ότι δεν ήμουν πάντα έτσι, δεν το πιστεύουν.
Αλλά ενώ μπορεί να γεννηθείς δυνατή σε χαρακτήρα, αυτό το χαρακτηριστικό καλλιεργείται ανάλογα με τις δυσκολίες που περνάς.
Είναι κάποιοι που μεγαλώνουν στα πούπουλα και δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν την δύναμη, αλλά αυτή υπάρχει μέσα στον καθένα μας και είναι έτοιμη να βγει μπροστά σαν όπλο όταν απειλείται το είναι σου…
Είναι κατάρα τελικά να φαίνεται η δύναμη σε έναν άνθρωπο, γιατί όλοι νομίζουν ότι όλα είναι τέλεια.
Μια βιτρίνα πολλές φορές, για να μην βλέπουν κάποιοι την ψυχή σου να ματώνει, για να μην δουν την μαύρη σκιά μέσα σου και τρομάξουν.
Αλλά τελικά δύναμη δεν είναι μόνο ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις της ζωής σου και τους γύρω σου, δύναμη είναι να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να μην φοβάσαι όταν έρχονται στιγμές που λυγίζεις, γιατί μόνο εσύ θα σηκωθείς ξανά, μόνο εσύ θα είσαι πραγματικά δίπλα σου. Άρα μην ψάχνεις τίποτα σε έναν κόσμο που κοιτάει μόνο τον εαυτό του και κοιτάζει την δυστυχία σου με λύπηση σαν να είσαι λεπρός.
https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου