Δαμάζοντας την θάλασσα μέσα μου…
Σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα το εντός μου, στο βυθό κατέληξε η ψυχή μου, σε εκείνο το απύθμενο σκοτάδι.
Κρύο πολύ και ζωή πουθενά. Κρατάω την αναπνοή μου και τα μάτια κλειστά. Τίποτα δεν φαίνεται στο βάθος της ψυχής μου. Σαν να πάγωσε ο χρόνος και τίποτα δεν υπάρχει.
Παραδόθηκα σε κύματα που με πήραν μακριά από ό,τι αγάπησα πιο πολύ. Με πήραν μακριά και από τον ίδιο μου τον εαυτό…
Η ανάσα κόφτη, δεν βγαίνει, το οξυγόνο χάνεται με παρασέρνει…
Στιγμές μπροστά μου βλέπω να περνάνε, όμορφες μου ζεσταίνουν το κορμί. Συναισθήματα τυλίγουν την ψυχή μου και τότε μόνο αγάπη με σκεπάζει.
Είναι ικανή να μου δώσει δύναμη άραγε να ανέβω και πάλι στην επιφάνεια; Μπορεί να με κάνει να βρω την δύναμη να κολυμπήσω μέχρι το φως που αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος μακριά;
Και ξάφνου εκεί ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, ανάμεσα σε θέληση και παραίτηση, έρχονται οι γοργόνες που κατοικούν σε θάλασσες αγριεμένες. Ως σωτήρες αναζητούν τα ψήγματα αγάπης που έμειναν μέσα σου, σου απλώνουν το χέρι, αγαπούν τις αγάπες τις αιώνιες, δακρύζουν με συναισθήματα αληθινά. Μόνο τότε σε αρπάζουν από το χέρι, θέλουν να σώσουν μια ψυχή που ξέρει να αγαπάει και να προσφέρει.
Αγαλλίαση σαν με ακουμπάει το χέρι αυτής της μαγικής ύπαρξης, πνοή το χαμόγελό της. Αφήνομαι στην μοίρα μου και στα δικά της χέρια. Μαζί της θα βγω ξανά στην ζωή για να πιστέψω και πάλι ότι η ζωή δεν τελειώνει με έναν θάνατο, δεν τερματίζει ούτε μέσα στα μεγαλύτερα σκοτάδια.
Σαν βρεθεί τελικά κάποιος να σε νιώσει, μόνο τότε από τον βυθό θα βρεθείς και πάλι στην ακρογιαλιά να αγναντεύεις πλέον την ήρεμη θάλασσα, αυτή που κατάφερες να δαμάσεις, γιατί αφέθηκες μια φορά στην ζωή σου σε χέρια ξένα… ζήτησες βοήθεια την ώρα που κοβόταν για πάντα η αναπνοή σου.
Της θάλασσας την αλμύρα γεύτηκα μέχρι τα σωθικά μου, αλλά δεν άφησα την ψυχή μου να πνίγει.
Μια αιθέρια ύπαρξη, φίλη, αδερφή ή μήπως ο ίδιος μου ο εαυτός με έσωσαν από την δική μου δίνη;
Μέσα σε εκείνο το σκοτεινό βυθό, με προσωπική πάλη κάτω από την επιφάνεια, δάμασα το μέσα μου, κοίταξα μέσα μου, με γνώρισα. Αντιμετώπισα τους δαίμονες που κατοικούν σε σκοτάδια και μόνο τότε ήμουν έτοιμη να αναδυθώ ως Αφροδίτη στον αφρό της θάλασσας και να γεννηθώ ξανά.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου