Γιατί πια… δεν σε βλέπω καν!
Και πώς γίνεται αλήθεια, κάποιος, μόνο για τον οποίο είχες μάτια, ξαφνικά να γίνεται σχεδόν διάφανος στο μυαλό σου; Πώς γίνεται κάποιος, ο οποίος είχε τη δύναμη μόνο μ’ ένα χαμόγελο να φωτίζει τον κόσμο σου, να γίνεται πιο αδιάφορος κι από ψιλόβροχο το Σεπτέμβρη; Πώς γίνεται κάποιος, που στην όψη του, η καρδιά σου χόρευε ρεγκετόν, ξαφνικά να προξενεί τόση ταραχή, όση καρδιογράφημα νεκρού;
Ξενέρωμα λέγεται και μπορεί να θέλει πολύ “προσπάθεια” για να συμβεί, μα άπαξ και γυρίσει ο διακόπτης, δεν υπάρχει επιστροφή! Είναι σαν συσκευή που έχει μόνο off κι αν πατηθεί το κουμπάκι, δεν ξανανάβει με τίποτα! Ξενέρωμα λέγεται και μπορεί να χρειαστούν πολλές “στραβές”, πολλά λάθη για να συμβεί, μα αν μπεις στη ζώνη του, δεν ξαναβγαίνεις με την καμία!
Και να, εκεί που πέθαινα για σένα, εκεί που πόνταρα τα ρέστα μου σε στημένη παρτίδα, μόνο για την αγκαλιά σου… Εκεί που σκότωνα χωρίς “γιατί” κάθε “θέλω” μου, εκεί που διέλυα χωρίς ερώτηση, κάθε όνειρό μου, μόνο για τα μάτια σου… Να, που πια δεν με νοιάζει καν! Να, που πια μου μοιάζεις πιο άοσμος, πιο άγευστος, πιο άχρωμος κι από νεράκι Βίκος (not spospored!). Να, που πια δεν μ’ αγγίζει στο ελάχιστο ούτε η φωνή σου, ούτε το χαμόγελό σου, ούτε καμία απ’ τις τόσες προσπάθειες επανένωσης που ακόμη κάνεις.
Γιατί καρδιά μου, κάθε μικρό και μεγάλο σου φάουλ, έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Κάθε μικρό και μεγάλο σου ψέμα, κάθε μικρή και μεγάλη σου προδοσία. Με τα δικά σου χέρια πατήθηκε ο διακόπτης και πια δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις! Γιατί πια… δεν σε βλέπω! Δεν υπάρχεις πουθενά στο οπτικό μου πεδίο! Έγινες μικρός, ανύπαρκτος, αόρατος σχεδόν! Κι είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα, να καταφέρεις να ξενερώσεις κάποιον που πέθαινε για πάρτη σου. Κι όμως κοίτα τι καλά που τα κατάφερες…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου