Είμαι η ευκαιρία που έχασες οριστικά πια…
Λέξεις πολλές γύρισαν μέσα στο μυαλό μου. Συναισθήματα που είχαν μια σπίθα ακόμη τριβόλισαν την καρδιά μου. Σκέψεις πολλές, μέρες τώρα.
Κατέληξα στο ότι είμαι η ευκαιρία που έχασες οριστικά πια.
Δεν σκοπεύω να γυρίσω πίσω. Ούτε τον χρόνο, ούτε τις νύχτες. Δεν θα γυρίσω πίσω, λυπάμαι.
Ήμουν μέχρι εδώ.
Ήρθε η ώρα να χωρίσουμε πραγματικά. Δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα. Δεν ταιριάζουμε σε τίποτα.
Τι να το κάνω που υπάρχει χημεία εγκεφαλική; Μου είναι παντελώς άχρηστα όλα αυτά. Η χημεία στον έρωτα δεν παίζει. Κι εσύ έπαιξες πολύ.
Η παραλία έκλεισε. Δεν είμαι δική σου. Ποτέ δεν ήμουν. Πάντα ελεύθερη ένιωθα.
Επέλεξες την φυγή κάποτε. Επέλεξα την επιλογή της επόμενης σελίδας.
Σε ξεπέρασα. Σε ξεπέρασα και τίποτα πια δεν έχω δικό σου. Τα πέταξα όλα. Αναμνήσεις. Δώρα. Φωτογραφίες. Στιγμές.
Ό,τι ζήσαμε ήταν ένα μεγάλο ψέμα.
Αφού υπήρξα μόνο στην φαντασία σου, να σε ενημερώσω πως στο δικό μας παραμύθι δεν υπήρξε ευτυχισμένο τέλος. Η Σταχτοπούτα δεν περίμενε το γοβάκι, πέταξε και αυτό που φορούσε και άρχισε να τρέχει με τα πόδια γυμνά μακριά από εσένα.
Ναι, έφυγα. Η Σταχτοπούτα της δικής μας ιστορίας ήμουν εγώ. Και τι ρόλο είχες εσύ; Εσύ είχες τον ρόλο του πρίγκιπα που εξαφανίστηκε. Ναι, εξαφανίστηκες εκείνο το βράδυ, ώρα δέκα και μισή. Τα ίχνη σου δεν τα βρήκε ποτέ κανείς.
Όχι, δεν θύμωσα. Απογοητεύτηκα γιατί πίστεψα ότι αυτή τη φορά θα είχες το θάρρος να φέρεις το ζευγάρι των δικών μου παπουτσιών να περπατήσουμε μαζί. Έκανα λάθος όμως.
Πάλι μόνη.
Πάντα μόνη μου.
Επειδή μπορώ.
Επειδή έτσι γουστάρω.
Επειδή έτσι είμαι εγώ.
https://thewomen.gr/
Χρυσάνθη Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου