Πώς ένα κοινό μονοπάτι γίνεται παράλληλοι δρόμοι;
Παράξενη που είναι η ζωή καμιά φορά… Εκεί που λες πως έχεις βρει εκείνον που θα σταθεί στο πλάι σου, συνοδοιπόρος για όσο περπατάς σ’ αυτή τη γη, εκεί που λες πως βρήκες το χέρι που θέλει να σε κρατάει για την υπόλοιπη διαδρομή, εκεί που λες πως αυτό το κοινό μονοπάτι που μαζί φτιάξατε θα είναι ο μόνος δικός σας δρόμος, έρχεται μια στιγμή κι η πορεία αλλάζει…
Κι είναι συνήθως ο ένας που αποφασίζει πως ο δρόμος καταλήγει σε αδιέξοδο. Είναι ο ένας που επιλέγει ν’ αλλάξει κατεύθυνση. Είναι ο ένας που διαλέγει. Κι είναι ο άλλος συνήθως που μένει στη μέση της διαδρομής. Είναι ο άλλος που γονατίζει, που λυγίζει, που διαλύεται στη σκέψη πως ο δρόμος αυτός, αυτός που νόμιζε κοινός, θα είναι πια μοναχικός. Είναι ο άλλος που μένει ίσως για καιρό να αναρωτιέται, πώς ένα κοινό μονοπάτι, μπορεί να γίνει τόσο εύκολα παράλληλοι δρόμοι…
Ίσως δεν ήταν τόσο εύκολο όμως. Ίσως αυτό το φευγιό που αφήνει τον άλλον διαλυμένο, διέλυσε πολλές φορές τον έναν πριν πάρει την απόφαση. Ίσως κι εκείνος υπέφερε, ίσως κι εκείνος γονάτισε. Ίσως προσπάθησε πολύ, ίσως κουράστηκε πολύ. Ίσως το να αφήσεις το χέρι κάποιου που αγάπησες, ίσως το να απαγκιστρωθείς απ’ την αγκαλιά κάποιου που λάτρεψες, πονάει πιο πολύ…
Πολλά τα “γιατί”, κουβάρι στο μυαλό κι ίσως να μένουν αναπάντητα κάποιες φορές. Μα πάντα υπάρχει λόγος, πάντα υπάρχει ένα αγκάθι που ίσως δεν αντιλήφθηκαν κι οι δυο, πάντα υπάρχει κάτι που κάνει ένα “μαζί” αδύνατον. Κι αυτός που φεύγει, δεν πονάει πάντα λιγότερο. Δεν είναι εύκολο για κανέναν, δεν είναι απλό για κανέναν. Δεν γίνεται έτσι αναίμακτα, ένα κοινό μονοπάτι, δυο παράλληλοι δρόμοι…
Κική Γιοβανοπούλου
https://thewomen.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου