Δεν ελπίζω πια τίποτα! Για όλα απλά παλεύω!
Να τ’ αρνηθώ; Όχι βέβαια! Ούτε το να δείχνω δυνατή είναι πάντα η λύση, αφού μέσα μου πέφτει ο πέλεκυς της θλίψης. Γιατί άραγε να ‘ναι όλα τόσο δύσκολα;
Σε αντίθεση με το τότε που ένιωθα να κυλάνε όλα τόσο ομαλά, σαν να γλιστράμε στο χρόνο πιασμένοι αγκαλιά.
Χάθηκες σε μια στροφή φορτωμένη με ψέματα και φτηνές δικαιολογίες. Ήρθε ο θρήνος και μετά η αποδοχή. Δεν άργησα να σιγήσω για πολύ καιρό. Μόνη. Μόνη θα τα παλέψω όλα χωρίς επιλογή.
Ίσως και να μην την αποζητώ πια, ίσως και να ταξιδεύω στα όνειρα πια για να σε συναντήσω.
Αρπάζω τη μέρα κάθε πρωί κι ακουμπάω στον πόνο σαν προσκεφάλι κάθε βράδυ.
Ίσως καλύτερα, ίσως χειρότερα, με την πεποίθηση ότι δε φοβάμαι πια κι ο αγώνας δεν σταματά!
Στέλλα Σωτήρκου
https://thewomen.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου