Εγώ κι εσύ, δυο κόσμοι ξένοι…
Πολλά χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Μαζί για ώρες, κάθε μέρα, αλλά σε δρόμους ξέχωρους εντός μας, που δεν τέμνονται πουθενά.
Δεν βγαίνει συνεννόηση, παρά την καλή διάθεση που δείχνουμε και οι δύο. Πάντοτε αδιέξοδο.
Ξέρεις τι λένε; Ότι στην αγάπη δεν αρκεί μόνο να κοιταζόμαστε στα μάτια, το ίδιο σημαντικό είναι να κοιτάζουμε και προς την ίδια κατεύθυνση. Μα εμείς στρέφουμε το βλέμμα μας σε αντίθετα σημεία. Άλλα είναι σημαντικά για εσένα, άλλα για εμένα.
Δεν φταίει κανείς μας στην πραγματικότητα. Γνωριστήκαμε καλά και ξεδιπλωθήκαμε. Βγήκε από πάνω μας το πέπλο του πρώτου έρωτα, που ωραιοποιεί τα πάντα και τώρα είμαστε αντιμέτωποι με τον ρεαλισμό.
Άλλοι στόχοι, άλλη φιλοσοφία στην ζωή… Εσύ μποέμ και ό,τι προκύψει. Εγώ με στοχοπροσήλωση και πιο ανασφαλής. Χρειάζομαι ”κουτάκια” που θα με κάνουν να νιώσω σιγουριά. Αυτά τα κουτάκια που λες ότι σε πνίγουν. Οι προσωπικότητές μας ανόμοιες κι έτσι απομακρύνονται σιγά σιγά και οι καρδιές μας… Δεν είναι κρίμα;
Μπορούμε να γίνουμε συμπληρωματικοί; Να μειώσουμε το χάσμα μεταξύ μας; Γιατί να μην φτιάξουμε ένα νέο κόσμο, που θα συνδυάζει κάποια δικά μου θέλω και κάποια δικά σου; Εκεί μέσα να μείνουμε για πάντα….
Ίσως και να ονειρεύομαι κάτι πολύ δύσκολο. Μα στο λέω και πάλι, είναι κρίμα…
https://thewomen.gr/
StavRoula
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου