Όταν το τέλος είναι άδικο, σε πονάει για καιρό…
Όταν ξεκινάς, περπατάς ανάλαφρα. Δεν έχεις κάτι να περιμένεις, δεν προσδοκάς κάτι συγκεκριμένο. Ειδικά μετά τις τόσες χαρακιές που σου έχουν αφήσει τα βιώματά σου, πλέον λες ‘ό,τι βγει’. Δεν αναμένεις κάτι συγκεκριμένο. Και αυτό σε καθιστά κυρίαρχη των επιλογών σου.
Αργά και σταθερά προχωράς σαν σε αναγνωριστική πτήση. Εξερευνείς το έδαφος. Παρατηρείς ακόμα και τα πιο μικρά, γιατί στις λεπτομέρειες κρύβονται όλα. Κι αυτά που θα σε κερδίσουν κι αυτά που θα σε κάνουν να φύγεις. Αν σου κεντρίσει το ενδιαφέρον το καταλαβαίνεις. Το νιώθεις από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη επαφή της αύρας σας.
Κι αν σ’ αρέσει, μένεις λίγο παραπάνω. Όσο πιο άνετα αισθάνεσαι, τόσο περισσότερο αφήνεσαι. Φαύλος κύκλος είναι αυτό – η ασφάλεια και η άνεση. Αρχίζεις να μοιράζεσαι παραπάνω προσωπικά στοιχεία. Και μαθαίνεις περισσότερο τον άλλον. Ανακαλύπτεται τα κοινά και πόσο ταιριάζετε.
Και κάπου τότε, το περπάτημα αλλάζει. Είναι μεν σταθερό, μα με μια υποψία φόβου. Τρομάζεις στην ιδέα πως ίσως παρέδωσες πολλή – και νωρίς – από την καρδιά σου σε κάποιον. Πως όλα αυτά δεν θα μπορείς να τα πάρεις πίσω. Πως αφήνεσαι από νωρίς και σε τρομάζει το μέλλον. Μα αν δεν προχωρήσεις, ποτέ δε θα μάθεις τι πρόκειται να συμβεί.
Όλοι αισιοδοξούμε και ελπίζουμε. Μέχρις ότου πάψει να είναι κάτι στον έλεγχο μας. Γιατί μόνο τα δικά μας αισθήματα και σκέψεις εξουσιάζουμε, όχι των άλλων. Δεν ξέρεις τι σκέφτεται εκείνος. Ούτε καν το ποσοστό αλήθειας σε αυτά που σου λέει. Απλά επιλέγεις να τα πιστέψεις.
Κι όταν όλα αλλάζουν με τρόπο που δεν το περίμενες, το περπάτημα γίνεται βαρύ. Σαν να εσωκλείει μέσα του όλο τον πόνο που κρατάς βουβό, από την απογοήτευση και το παράπονο που δε μοιράζεσαι.
Όταν το τέλος είναι άδοξο, πονάει πιο πολύ. Γιατί δεν προετοιμάζεσαι για αυτό. Γιατί είχες πείσει τον εαυτό σου πως αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά. Και το πίστεψες.
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
*https://mcswhispers.
https://thewomen.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου