Η δική μου Ανάσταση έχει κόκκινο χρώμα
Βιώνω στιγμές που θέλω να μη θυμάμαι, δακρύζω για το χθες, για το αύριο, φοβάμαι για όσους δεν νοιάζονται… για μένα.
Θλίβομαι γιατί νιώθω κενή, ξέροντας ότι τα χρόνια περνούν, ότι το χαμόγελό μου είναι ανύπαρκτο.
“Δύναμη ψυχής” ακούω και λέω “μόνο λόγια είστε, στις πράξεις δεν σας βλέπω”.
Η προσποίηση όμως βασιλεύει!
Η δική μου Ανάσταση πονάει. Μου λείπει το φωτεινό… μου λείπεις εσύ.
Κουράστηκα να ακούω μεγάλες βαρύγδουπες εκφράσεις ‘πόνος είναι θα περάσει’, όχι, δεν περνάει, έχω χρεωθεί την απουσία σου.
Δέχομαι συμβουλές να ξεχάσω, να προχωρήσω. Το αδιέξοδό μου όμως μεγαλώνει, πουθενά δεν βρίσκω παρηγοριά. Πεθαίνω και εγώ λίγο λίγο.
Πληγωμένες είναι οι καλημέρες. Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.
Με κοιτάζω με απορία. Δεν βλέπω τίποτα, αόρατη ψυχή μου, πού έχεις ταξιδέψει;
Αναπάντητα ερωτήματα, κλειδωμένες απαντήσεις στο αμπάρι του χρόνου. Περιμένω την ημέρα που θα ξυπνήσω και θα πω: χαμογελώ και προχωράω.
Μα το βάρος στο στήθος μου μεγαλώνει, έχασα τον ήλιο από τα μάτια μου και εσύ… πού ταξιδεύει η ψυχή σου; Σε ποιον ουρανό γαλήνεψες;
Με άφησες να παλεύω με το χρόνο, μα δεν περνά και αυτός για να σε συναντήσω!
Η δική μου Ανάσταση έχει ακόμα πορεία.
Με σεβασμό τραβώ γραμμούλες στο ημερολόγιό μου, ακλόνητα σταθερό, στη θέση του καθημερινά, περιμένει τη λύτρωση, δέχεται τα πυρά μου, το μπλε στυλό το κάνουν να πονάει.
Η δική μου Ανάσταση έχει μόνο εσένα και η τρικυμία θα περάσει, όταν σε αγγίξω ξανά μη φοβηθείς!
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου