Όταν το σώμα λυγίζει…
Ανοίγω τα μάτια και λέω ευχαριστώ που βλέπω την μέρα που ξημερώνει και μόλις σηκώνομαι όλα χάνονται. Σαν κάποιος να ρούφηξε την ενέργειά μου, σαν να μην υπάρχει ψυχή μέσα μου. Η ζωή έφυγε από την ψυχή και έμεινε ένα σώμα αδειανό να προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Όλα γύρω μου γυρίζουν και το πρόσωπό μου είναι λευκό σαν το πανί, δεν ξέρω τι είναι πλέον χειρότερο, να χαμογελώ όταν πονάω ή να γελάω όταν οι γύρω μου βαφτίζουν πρόβλημα το καθετί που λύνεται;
Σηκώνομαι με το ζόρι και ψάχνω να πιαστώ από αναμνήσεις και στιγμές του χθες που ήμουν γεμάτη υγεία. Όλοι γύρω μου έγιναν αχάριστοι, κολλάνε σε μια εικόνα και νομίζουν ότι όλα είναι καλά, δεν βλέπουν πόσο τυχεροί είναι, γκρινιάζουν με το παραμικρό… Και σκέφτομαι, εγώ πού να πω τον πόνο μου; Από πού να πιαστώ όταν το σώμα λυγίζει και μόνη προσπαθώ να σταθώ; Να χαμογελάσω και να ανεβάσω αυτή την ελπίδα σε όλους όσους υποφέρουν ή να κλαίγομαι που χάνω τον κόσμο;
Θέλω απλά να κοιμηθώ, σκέψεις και εικόνες να εξαφανίσω και να χαθώ σε ένα όνειρο. Σε μια άλλη διάσταση που δεν θα νιώθω, να φτιάξω με την φαντασία μου έναν κόσμο μόνο για μένα, που δεν θα χρειάζεται πλέον να δίνω λογαριασμό, δεν θα απολογούμαι για καθετί, θα πονάω χωρίς να νιώθω ότι είναι κάτι κακό.
Άραγε μπορεί κάποιος να δει πίσω από ένα χαμόγελο τι κρύβεται, μπορεί να δει τις γροθιές που σφίγγουν; Αυτές οι σκέψεις έχουν τυλίξει τελευταία το μυαλό μου, όταν η ζαλάδα είναι μόνιμη, όταν η κόπωση έγινε δεύτερη φύση μου και η υπνηλία με έχει μετατρέψει σε φυτό. Αλλά και πάλι θα βρω πολλές στιγμές για να χαμογελάσω για όλους εσάς που γίνατε αχάριστοι…
Ακόμα κι αν το κορμί λυγίζει, ακόμα κι αν η ψυχή δεν υπάρχει, έχω την ελπίδα της θέλησης και της ζωής. Για σκέψου άλλη μια φορά αν κάθε μέρα πονούσες θα μπορούσες να χαμογελάς σαν εμένα;
https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου