Δεν χορταίνουν με ψίχουλα οι ψυχές…
Δεν ήμουν ποτέ του λίγο. Πάντα του “όλα ή τίποτα”! Αυτό ζητούσα. Έτσι δινόμουν. Τέρμα το γκάζι! Χωράνε εξάλλου τα φρένα στον έρωτα;
Σ’ ερωτεύτηκα. Σ’ ερωτεύτηκα και άφησα στα πόδια σου τους θησαυρούς της καρδιάς μου. Χωρίς πισινές, χωρίς φόβο. Όχι γιατί ήμουν σίγουρη πως θα τα εκτιμήσεις όλα αυτά, αλλά γιατί μόνο έτσι ξέρω ν’ αγαπώ. Ήλπιζα πως είχα απέναντί μου μια ψυχή, διάφανη όπως η δική μου. Πόσο πονάει όταν καταλαβαίνεις πόσο λάθος έχεις κάνει…
Μ’ ερωτεύτηκες, αλλά… Με θέλεις, μα… Το δώρο σου για τα “πάντα” μου, τυλιγμένο με αμφιβολίες και αβεβαιότητες. Συναισθήματα δοσμένα με το σταγονόμετρο. Γκάζι και ξαφνικά, ακαριαία φρένα, σε μια τρελή πορεία σχέσης. Ψίχουλα για τα όλα μου!
Δεν ξέρω πώς έχεις μάθει να αγαπάς. Δεν ξέρω γιατί σ’ άφησα να με οδηγήσεις στα μίζερα και μισοάδεια μονοπάτια της καρδιάς σου. Δεν ξέρω πώς το επέτρεψα κι αυτό είναι που με θυμώνει. Ότι επέτρεψα να με χειρίζεσαι κατά πώς επιθυμείς. Ότι επέτρεψα να ξεχάσω τις δικές μου ανάγκες, τα δικά μου θέλω και τα δικά μου ξέρω και να ακολουθήσω τυφλά τα δικά σου. Ότι αφέθηκα να ζητιανεύω τα ψίχουλα που κατά βούληση μου πετούσες.
Αυτό που με θυμώνει, είναι πως ενώ έβλεπα, έμενα! Πως ενώ ήξερα πως δεν είσαι διατεθειμένος να μου δώσεις τίποτα ακέραια, επέμενα να ελπίζω. Σε τι; Δεν ξέρω! Μη με ρωτάς! Το μόνο που ξέρω είναι πως έστω κι αργά ξυπνούν οι άνθρωποι, συνειδητοποιούν και τότε είναι που φεύγουν. Κι είναι αυτό το φευγιό οριστικό κι αμετάκλητο, γιατί δεν χορταίνουν με ψίχουλα οι ψυχές…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου