Λείπεις… Μου λείπεις…
Λείπεις… τις στιγμές που θα ήθελα έναν ώμο να γείρω το κεφάλι μου, τις στιγμές που έχω ανάγκη μια αγκαλιά, να με κάνει να νιώσω ασφαλής. Τις στιγμές που χρειάζομαι κάποιον να μοιραστώ το βάρος που κουβαλάω στην ψυχή μου.
Λείπεις… τις στιγμές που με κατακλύζει χαρά και θέλω ένα αμοιβαίο χαμόγελο να την νιώσει. Τις στιγμές που φουσκώνω από περηφάνεια κι έχω ανάγκη από ένα χέρι στη μέση μου να μου πει “το ήξερα πως θα τα καταφέρεις!”. Τις στιγμές που προσπερνώ εμπόδια και θέλω κάποιον να μου ψιθυρίσει “πιστεύω σε σένα!”.
Λείπεις… όλα εκείνα τα βουβά βράδια κι όλα εκείνα τα θορυβώδη πρωινά. Όλες εκείνες τις ζόρικες στιγμές κι όλες εκείνες τις φωτεινές. Λείπεις κι αρνούμαι να το ξεστομίσω. Αρνούμαι, γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει και να καταλάβει. Αρνούμαι και κάνω τον πόνο, βουβό θρήνο. Αρνούμαι και κάνω τον πόνο, δύναμη για να συνεχίσω.
Γιατί μόνο όποιος έχει χάσει κάποιον οριστικά και αμετάκλητα μπορεί να νιώσει. Μόνο όποιος η ζωή του έκλεψε κάποιον που ήταν κομμάτι του, μπορεί να αισθανθεί πως αυτή η μοναξιά, αυτή η απώλεια, έχει κλέψει εσαή κομμάτι απ’ την ψυχή σου, κομμάτι απ’ το γέλιο σου, κομμάτι απ’ τη χαρά σου, κομμάτι απ’ την ανεμελιά σου. Και πως όσος χρόνος κι αν περάσει, το μαύρο μέσα σου δεν συρρικνώνεται, παρά παίρνει μια μόνιμη γωνία στην καρδιά σου, καταλαμβάνει για πάντα ένα μέρος της ψυχής σου.
Κι όσο κι αν προχωράς, όσο κι αν περπατάς παρακάτω, μουδιάζεις στιγμές για το πόσο οδυνηρό είναι να αρχίζεις να ξεχνάς εκείνη τη φωνή που σου έδινε ζωή, για το πόσο οδυνηρό είναι να νιώθεις πως η λήθη μπορεί να σε ρουφήξει και να σου κλέψει τα μισά σου χρώματα.
Λείπεις… Μου λείπεις…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου