Δεν φοβάμαι μην σε χάσω…
Δεν φοβάμαι μην σε χάσω… Γιατί απλά σ’ έχω χάσει. Μέσα μου, γύρω μου. Τι να φοβηθείς όταν το ‘χεις πάθει ήδη; Όταν το ‘χεις ζήσει μέχρι τα μύχια της ψυχής σου; Κάθομαι κι αναλογίζομαι τις μέρες εκείνες που σε πίστευα κι έβλεπα τον ουρανό στα μάτια σου.
Φρόντισες και γι’ αυτό, να πέσω κατακόρυφα στη γη, στη λάσπη. Έτσι κι αλλιώς ήσουν παντογνώστης. Νόμιζες ότι θα σου ανήκα για πάντα. Δεν υπάρχει αυτή η λέξη στη λίστα της ζωής μου. Ανήκω, ίσον αρχίζω ν’ αποχωρώ. Έφυγα, χάθηκα κι ας με βλέπεις κι ας με νιώθεις. Χωρίς δισταγμούς πια, είμαι εδώ κι είμαι μακριά.
Δεν φοβάμαι μην σε χάσω, έχω ήδη χαθεί, ακόμη κι όταν προσπάθησες μάταια να μ’ αναζητήσεις , θεωρώντας ότι θα ξαναγυρίσω. Μάταιος κόπος. Παρ’ όλα αυτά αποδέχτηκα την πρόσκληση όταν ήλθες από ταξίδι μακρινό, να σε δω. Να σε κοιτάξω κατάματα, μήπως και δω κάποια αλήθεια μέσα σου. Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Μια φιλική στάση που έκανες εδώ κοντά, για να εξυπηρετήσεις άλλους σκοπούς. Τι κρίμα, σκέφτηκα, τόσα συναισθήματα που ξοδεύτηκαν κι έγιναν σκόνη… Σ’ αποχαιρέτησα ευγενικά κι έφυγα για τα καλά πια.
Συνεχίζω και ξεγλιστρώ από μονοπάτια που ούτε τα βάζει ο νους σου. Δεν φοβάμαι πια τίποτε…
https://thewomen.gr/
Στέλλα Σωτήρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου