Εσύ κι εγώ, ένα “μαζί” που πονάει, ένα “χώρια” που σκοτώνει…
Πόσος πόνος γι’ αυτό το “μαζί”… Πόσα δάκρυα, πόσα άυπνα βράδια, πόσα αποτσίγαρα σβησμένα άτσαλα σε ξεχειλισμένα τασάκια… Πόσα αναπάντητα “γιατί”, πόσα “επειδή” που διαλύουν…
Πόσος πόνος σ’ αυτό το “χώρια”… Ψυχές που μοιάζουν αδύναμες, μάτια θολά, καρδιές ραγισμένες κι ένα μυαλό που παλεύει να εξηγήσει, ένα μυαλό που παλεύει να πείσει πως δεν γίνεται αλλιώς…
Δύσκολο να αποδεχτείς το “χώρια” όταν πεθαίνεις για το “μαζί”. Δύσκολο να αποδεχτείς το αδύνατο, όταν νιώθεις να το θέλεις τόσο. Δυο παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται καρδιά μου, όσο κι αν παλέψεις να τις ενώσεις, μόνο πόνο θα προκαλέσεις.
Είναι κι αυτά τα “μαζί” που είναι ανέφικτο να πάρουν σάρκα και οστά. Είναι κι αυτά τα “χώρια” που πληγώνουν, που διαλύουν.
Εσύ κι εγώ κι ανάμεσά μας απροσπέλαστη απόσταση. Εσύ κι εγώ, δυο μαγνήτες με όμοιους πόλους. Εσύ κι εγώ, ένα “μαζί” που πονάει, ένα “χώρια” που σκοτώνει…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου