Και να που κατάφερα να ξεχάσω εσένα και να θυμηθώ εμένα…
Δεν σου κρύβω πως για καιρό ήλπιζα πως θα επιστρέψεις.
Ήλπιζα πως θ’ ακούσω τα κλειδιά σου στην πόρτα, θα σε δω να μπαίνεις στο σπίτι μας και θα με κοιτάξεις μετανιωμένος.
Ήλπιζα πως θα μου έλεγες πως μ’ αγαπάς, πως δεν μπορείς χωρίς εμένα, πως έκανες λάθος.
Ήλπιζα, αν και ήμουν πεπεισμένη πως δεν θα γινόταν ποτέ αυτό.
Έδειχνες τόσο συνειδητοποιημένος την ώρα που μου είπες το τέρμα! Έδειχνες τόσο σίγουρος τη στιγμή που ακούμπησες τη βαλίτσα σου μπροστά στην εξώπορτα!
Και μετά… έδειχνες τόσο ερωτευμένος όταν σας πέτυχα τυχαία αγκαλιά στο δρόμο!
Σε είδα να την κρατάς τρυφερά απ’ τη μέση και να αγγίζεις με τα δάχτυλά σου το μέτωπό της, για να διώξεις μια τούφα απ’ τα μαλλιά της που έπεφτε στα μάτια της.
Σε είδα να σκύβεις και να την φιλάς γλυκά και μετά να κοιτάζεστε και το χαμόγελό σου… Χριστέ μου! Πόσα χρόνια είχες να με κοιτάξεις και να μου χαμογελάσεις έτσι!
Απομακρύνθηκα βιαστικά κι αθόρυβα μην τυχόν και με δεις, μην τυχόν και δεις τα μάτια μου που είχαν πλημμυρίσει δάκρυα στη θέα σας. Για καιρό ήλπιζα πως θα επιστρέψεις, μετά απ’ αυτή την εικόνα όμως ήξερα πως αυτό δεν θα γινόταν ποτέ…
Έκλαψα πολύ. Πόνεσα πολύ. Λύγισα αμέτρητες φορές. Πολλές φορές συγκράτησα με δυσκολία τον εαυτό μου να μην σου τηλεφωνήσω ουρλιάζοντάς σου ένα τεράστιο “Γιατί;”.
Πάλεψα να ηρεμήσω. Πάλεψα να ξεχάσω.
Πάλεψα να θυμηθώ ποια είμαι, τι αξίζω και τι δεν αντέχω.
Και να που γύρισες. Να που γύρισες όταν είχα πάψει πια να ελπίζω, όταν είχα πάψει πια να περιμένω. Να που γύρισες μετανιωμένος και μου ζητάς… αλήθεια, τι μου ζητάς; Τι μου ζητάς τώρα πια;
Δεν σου κρύβω πως για καιρό ήλπιζα πως θα επιστρέψεις, πάει καιρός όμως από τότε. Τώρα πια ξέρω και ποια είμαι και τι αξίζω και τι δεν αντέχω. Ηρέμησα πια, ξέχασα πια, κατάφερα να ξεχάσω. Κατάφερα να ξεχάσω εσένα και να θυμηθώ εμένα.
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου