Είμαι καλύτερα χωρίς εσένα κι ας μου λείπεις. Γιατί μαζί σου, μου έλειπα εγώ!
Είχα αρχίσει να ξεχνάω τον εαυτό μου… Σιγά σιγά απομακρυνόμουν από κάθε τι που θεωρούσα δικό μου. Σαν να ζούσα τη ζωή κάποιου άλλου και όχι τη δική μου. Σαν να ζούσα τη δική σου ζωή, αυτήν που ήθελες εσύ να ζω. Να υπάρχω τις ώρες που ήθελες εσύ να υπάρχω, εκεί που ήθελες και όπως το ζητούσες.
Στην αρχή δεν το καταλάβαινα, απλά ήθελα να βρίσκομαι δίπλα σου. Δεν με ένοιαζε αν ακύρωνα τους φίλους μου, αν έχανα πράγματα που αγαπούσα. Όλα για κάποιο λόγο μου φαινόντουσαν ασήμαντα. Δεν έπαιρνα χαρά από τίποτα άλλο παρά μόνο από σένα.
Και έγινα στο τέλος εσύ. Γελούσα όταν εσύ γελούσες και σιωπούσα όταν εσύ δεν ήσουν καλά. Οι φίλοι σου έγιναν δικοί μου φίλοι και τους δικούς μου, τους παραμέλησα. Υποτίμησα τα πάντα, γιατί υπερεκτίμησα εσένα. Έχασα στιγμές απ’ την καθημερινότητά μου. Όπου κι αν πήγαινα, είχα εσένα στο μυαλό και δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τα πιο απλά πράγματα.
Κι όσο εσύ μου έδινες το λίγο, τόσο εγώ ήθελα το πιο πολύ. Και το πιο πολύ δεν ερχόταν ποτέ. Γιατί δεν είχες ποτέ σκοπό να μου το δώσεις.
Ήσουν μαζί μου, επειδή ήμουν αυτό ακριβώς που ήθελες εσύ να είμαι. Ήταν δική μου η ζωή όμως και έπρεπε να την ζήσω εγώ. Κι ας μην σου άρεσε.
Είχα κουραστεί να βαδίζω πίσω σου.
Είχα κουραστεί να είμαι η σκιά σου.
Είχα κουραστεί να μην υπάρχω.
Προτίμησα να σε χάσω, παρά να χάσω τον εαυτό μου. Και ξέρεις κάτι; Είμαι καλύτερα χωρίς εσένα κι ας μου λείπεις. Γιατί μαζί σου, μου έλειπα εγώ!
https://thewomen.gr/
Ilona
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου