Κι αν κάποτε νιώσεις να σου λείπω…
Ίσως έρθει μια στιγμή που θα πέσει στα χέρια σου μια παλιά φωτογραφία, που θ’ ακούσεις τυχαία ένα τραγούδι, που κάποιος, κάπου, κάποτε, θα με φέρει στο νου σου. Ίσως έρθει μια στιγμή, όταν θα πνίγεσαι από απόγνωση κι απελπισία, εκείνες τις ώρες που θα βυθίζεσαι στα μεγάλα σου ζόρια, που ίσως περάσω απ’ το μυαλό σου. Ίσως έρθει μια στιγμή που νιώσεις να σου λείπω…
Το στήριγμά σου, ο βράχος σου, ο πιο δικός σου άνθρωπος. Η οικογένειά σου, η δύναμή σου, η σταθερά σου… Έτσι δεν μ’ έλεγες; Θυμάσαι; Μεγάλα λόγια, αγκαλιά με τις μικρές σου πράξεις μάτια μου.
Το χάσμα που έβαλες ανάμεσά μας, δεν προσπάθησα ποτέ να το ενώσω. Την απόσταση που θέλησες να κρατήσεις, δεν προσπάθησα ποτέ να την γεφυρώσω.
Το “σ’ αγαπώ” και το “σε σέβομαι” που σου ‘χα πει, δεν προσπάθησα ποτέ να τα καταπατήσω. Συνέχισα και συνεχίζω να σ’ αγαπώ από μακριά, όπως ήθελες. Συνέχισα και συνεχίζω να σέβομαι όσα επέλεξες και δεν έκανα βήμα προς το μέρος σου. Προσπάθησα να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Και τα κατάφερα, μα το πόσο εύκολα μ’ άφησες πίσω, είναι μια μαχαιριά που όταν αλλάζει ο καιρός πονάει ακόμα.
Ίσως έρθει μια στιγμή που θα πέσει στα χέρια σου μια παλιά φωτογραφία, που θ’ ακούσεις τυχαία ένα τραγούδι, που κάποιος, κάπου, κάποτε, θα με φέρει στο νου σου. Ίσως έρθει μια στιγμή που νιώσεις να σου λείπω… Μα μην γυρίσεις. Αν κάποτε σου λείψω, κάτσε και σκέψου τους λόγους που είμαι μακριά. Κάτσε και σκέψου ένα ένα όσα έκανες και είπες. Κάτσε και σκέψου ένα ένα όσα δεν έκανες κι όσα δεν είπες. Κάτσε και σκέψου πόσο φτηνά με πούλησες. Κάτσε και σκέψου τι πήρες στο τέλος και τι έχασες. Άξιζε τελικά;
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου