Υπερεκτιμημένη η μητρότητα;
Η Ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει κάνει άλματα προόδου, αλλά παραμένει εγκλωβισμένη σε σκέψεις, πεποιθήσεις, εκφράζοντας έντονο μούδιασμα και εχθρότητα προς οτιδήποτε αισθάνεται πως απειλεί την εσωτερική της μακαριότητα και επιδερμική αρμονία.
Όταν γράφεις, γνωρίζεις πως θα αγγίξεις και θέματα που είναι ταμπού για έναν κύκλο αναγνωστών, αλλά αυτό δε σε εμποδίζει να εκφραστείς και να μη χαρίσεις κάστανα.
Η κοινωνία μας παραμένει μη ελαστική σε ανθρώπους, ειδικότερα γυναίκες, που επιλέγουν να μην αποκτήσουν παιδιά. Ακόμα και αν δεν έχουν κανένα βιολογικό πρόβλημα που να τις εμποδίζει.
Είναι το πιο τολμηρό ερώτημα, αλλά αξίζει να το ρωτήσουμε, όσο και αν νευριάσει, κλονίσει, θυμώσει πολλούς: Είναι υπερεκτιμημένη η μητρότητα; Είναι η μόνη ευτυχία, το διαβατήριο για μία ιδανική ζωή;
Ζούμε σε μία κοινωνία η οποία ταυτίζει ακόμα την ευτυχία με την απόκτηση απογόνων, ειδικότερα πιεστική προς τη γυναίκα για αυτό το ζήτημα και προεξοφλώντας την υπαρξιακή της ολοκλήρωση και συναισθηματική της ωρίμανση από την αναπαραγωγική της υλοποίηση και δυναμική.
Στο συλλογικό υποσυνείδητο, κανένα επίτευγμα, καμία καταξίωση και επιτυχία δε λογαριάζεται τόσο σημαντική όσο η τεκνοποίηση. Ακόμα και αν οι γυναίκες που αφιερώθηκαν στην Επιστήμη, βοήθησαν και συνέβαλλαν στο να αναβαθμιστεί ποιοτικά και η δική τους ζωή.
Η μητρότητα προβάλλεται ακόμα ως εθνικό καθήκον, ως βασική υποχρέωση, ως μοναδικός δρόμος για κάθε γυναίκα, ακόμα και στον αιώνα μας. Είναι όμως έτσι;
Περιμένουμε ένα παιδί να δώσει νόημα στη ζωή μας, αποδεχόμενοι το γεγονός ότι η ζωή που ζούμε καθημερινά είναι ανούσια; Περιμένουμε ένα παιδί να “ολοκληρώσει” την ύπαρξή μας, αντί να ποτίζουμε την ψυχή μας και να βιώνουμε τη ζωή με πληρότητα, περιμένοντας ένα παιδί να αναστήσει τα πεθαμένα μας όνειρα, την εσωτερική μας δυστυχία, τον ψυχικό μας μαρασμό;
Γιατί η γέννηση είναι μόνο περιορισμένη στο ανθρώπινο κομμάτι; Κάθε μας δημιουργία, κάθε μας σκέψη θετική προς το συνάνθρωπο, είναι η γέννηση ενός βήματος για τη βελτίωση της κοινωνίας μας. Όποτε ολοκληρώνω ένα κείμενό μου, αισθάνομαι πως γέννησα μία ακόμα δημιουργία η οποία γονιμοποιήθηκε ως σκέψη στο μυαλό μου και ενσαρκώθηκε στο χαρτί ή σε ένα έγγραφο του υπολογιστή μου.
Στην κοινωνική μας εξοικείωση, βιώνουμε μία ταύτιση της αναπαραγωγικής διαδικασίας με την ύψιστη προσφορά της συνέχισης της ζωής. Ως ένα βαθμό μπορεί να είμαστε μηχανές διάδοσης γονιδίων, ωστόσο ο άνθρωπος αξιοποιεί και τη λογική του και προβαίνει σε αυτό το βήμα κρίνοντας το κατά πόσο το θέλει πραγματικά, κατά πόσο μπορεί να το υποστηρίξει και το κατά πόσο το μπορεί.
Η κοινωνία μας αναβαθμίστηκε, προόδευσε και εμπλουτίστηκε από ανθρώπους που δεν απέκτησαν απογόνους. Και κανένας δε θα θεωρούσε τον Γεώργιο Παπανικολάου, τον Επίκουρο, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον Ισαάκ Νεύτων, ανθρώπους μικρής αξίας και προσφοράς. Σε αυτούς που δεν απέκτησαν παιδιά, που τα ταυτίζουν πολλοί ως το ύψιστο επίτευγμα της ζωής, οφείλουν πολλοί που έχουν παιδιά σήμερα ότι είναι υγιή.
Η μητρότητα, ακόμα και αυτή, είναι θεοποιημένη. Η μητέρα εξιδανικεύτηκε στην Ελληνική κοινωνία επειδή για χρόνια ολόκληρα είχε αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού και το νοικοκυριό χωρίς να αμείβεται, επειδή αυτό θεωρούσαν φυσική της “υποχρέωση”.
Οι άνθρωποι προσφέρουμε καθημερινά με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Και ίσως είναι σημαντικότερη η συνεισφορά ενός ανθρώπου με ανιδιοτέλεια, από ένα πρόσωπο που οδηγήθηκε στην απόκτηση απογόνων με ιδιοτελή κίνητρα, διότι φοβάται να ατενίσει το κατώφλι του θανάτου μόνος ή θέλει ένα πρόσωπο να τον γηροκομεί.
Είναι ουτοπικό να επιμένουμε ότι ένας δρόμος είναι η μόνη επιλογή, ότι μόνο ένας τρόπος ζωής είναι απαραίτητος για όλους. Καμία ανάληψη ευθύνης, όσο σημαντική και αν είναι, δεν υπονοεί ότι είναι για όλους.
Το να επιμένουμε να βλέπουμε τη μητρότητα με έναν εξιδανικευμένο τρόπο, σημαίνει ότι δεν αντικρίζουμε με την απαιτούμενη ωριμότητα το μέγεθος της ευθύνης, την οικονομική απαίτηση, την ολόκαρδη αφοσίωση που αυτή απαιτεί και το πόσο υπεύθυνη προσωπικότητα απαιτεί. Το να εξωραΐζουμε μία κατάσταση, σημαίνει ότι αρνούμαστε να δούμε τις προκλήσεις και αυτό που είναι στην πραγματική της διάσταση.
Το να επιμένουμε πως μόνη αυτή πρέπει να είναι η επιθυμία των ανθρώπων, του γυναικείου πληθυσμού, σημαίνει πως αρνούμαστε να σεβαστούμε τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου και της διαφορετική αντίληψη που έχει η καθεμία σχετικά με την ευτυχία.
Δεν είναι τυχαίο πως στις περιοχές όπου αυξάνεται η μόρφωση, μειώνεται η γέννηση παιδιών. Και αυτό διότι η ίδια σταματά να αντιμετωπίζεται μοιρολατρικά, ως ένα αναπόφευκτο γεγονός, αλλά αντιμετωπίζεται ως μία καθαρά συνειδητή επιλογή και επιθυμία του εκάστοτε ανθρώπου και ως ευθύνη.
Προσωπικά, θεωρώ το ίδιο σημαντική μία γυναίκα που αφοσιώνεται στην Επιστήμη και την Τέχνη, με μία που κάνει παιδιά ή επιλέξει την οικογένεια. Θεωρώ το ίδιο σημαντική μία που μαγειρεύει για το παιδί της, με μία που επενδύει τα χρήματά της σε ταξίδια για την προσωπική της επιμόρφωση.
Δε θεωρώ πως κανείς δεν κάνει επιλογές που θα τον οδηγήσουν ή όχι στην ευτυχία. Θεωρώ πως για τον κάθε άνθρωπο η ευτυχία είναι καθαρά προσωπική υπόθεση με διαφορετική έννοια. Για εμένα, ευτυχία είναι να γεννώ κείμενα, τα κείμενά μου είναι τα παιδιά μου
.https://thewomen.gr/
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου