Λυγίζω πού και πού χωρίς εσένα…
Συνήθισα πια να ζω χωρίς εσένα. Συνήθισα την καθημερινότητα χωρίς την παρουσία σου. Συνήθισα το άδειο, διπλό κρεβάτι και τον πρωινό μου καφέ που πίνω αμίλητη πια. Ο χωρισμός λένε είναι ένας μικρός θάνατος, μόνο που η ανάσταση έρχεται, αργά ή γρήγορα. Πάντα έρχεται.
Βγαίνω και διασκεδάζω, χωρίς εσένα. Γελάω και ταξιδεύω, χωρίς να είσαι πλάι μου. Κάνω όνειρα και σχέδια για το μέλλον κι ας μην είσαι εδώ.
Πάει καιρός που δεν είμαστε πια μαζί. Που χωρίσαμε τους δρόμους και τις ζωές μας. Πάει καιρός κι αποδείχτηκε πως έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως ο χρόνος είναι καλύτερος γιατρός. Πάει καιρός κι οι πληγές που μου άφησε ο χωρισμός μας, μ’ έκαναν πιο ώριμη, πιο δυνατή, πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Δεν μου λείπεις πια. Μου πήρε καιρό, αλλά κατάλαβα πως έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό ήταν το καλύτερο και για τους δυο μας.
Δεν μου λείπεις, αλλά έρχονται και κάτι στιγμές, μικρές, ασήμαντες, που με κάνουν να ξεσπάω σε γοερά κλάματα, που με κάνουν να βουλιάζω στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μας. Έρχονται κάτι στιγμές, που το μόνο που θέλω, είναι να κουλουριαστώ σε μια άκρη του κρεβατιού, με τα φώτα σβηστά και να κλάψω. Για μένα. Για μένα μόνο.
Δεν κλαίω για σένα… Όχι πια! Κλαίω για όλα όσα δεν έζησα μαζί σου, για όσα αυτός ο χωρισμός μου στέρησε. Κλαίω γιατί την μοναξιά την έχω συνηθίσει κι αποδεχτεί πια, την έχω αγαπήσει, αλλά έρχονται κάποιες στιγμές που μου επιτίθεται ύπουλα, με λύσσα, με χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη και με σπάει σε κομμάτια, θυμίζοντάς μου τις πρώτες στιγμές μετά το χωρισμό μας.
Δεν έχω μετανιώσει για το τέρμα μας. Δεν έχω μετανιώσει που σ’ άφησα να φύγεις. Δεν έχω μετανιώσει που δεν το πάλεψα. Ξέρω πως έτσι έπρεπε να γίνει. Είναι όμως και κάτι στιγμές, μικρές, ασήμαντες που με λυγίζουν. Λυγίζω πού και πού χωρίς εσένα, αυτό όμως μου θυμίζει πως έτσι, δεν πρόκειται να σπάσω…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου