Ανόητη, ερωτευμένη!
Συγχωρέσα και προχώρησα. Πόσα πια να σε κρατάω πληγή στην καρδιά; Έβαλα ένα τέλος, γιατί πρώτη ήμουν εγώ που το είχα ανάγκη. Φτάνει πια, δεν θέλω να σε σκέφτομαι, δεν θέλω να μιλώ για εσένα, θέλω απλά να απαλλαγώ από αναμνήσεις και θύμησες που έχουν το όνομά σου. Να κάνω μια νέα αρχή, ακόμα μια, μακριά από ό,τι σε θυμίζει, από ό,τι με καίει.
Το φορτίο που άφησες δεν το θέλω πια, ό,τι πήρα στο σακί της πλάτης μου φτάνει, τώρα ένα ένα πετάω τα φορτωμένα, αυτά που με βαραίνουν στην άκρη και ελευθερώνομαι. Ελευθερώνομαι από όλα τα “μη” και “καθώς πρέπει” που είχα μαζί σου, για εσένα, χάνοντας κάπου στην μέση της διαδρομής μας, εμένα.
Μεγάλο το τίμημα για εκείνους που δεν είναι εγωιστές. Προεικάζει μια απάθεια ο εγωισμός, μα και μια δόση αγάπης για τον εαυτό μας. Μα όταν διεκδικείς την αγάπη, ο εγωισμός δεν έχει θέση, ούτε η αξιοπρέπεια, κομμάτια γίνεσαι στην ορμή της διεκδίκησης.
Ανόητος ο ερωτευμένος, τον κοιτούν οι υπόλοιποι και γελούν. Μα εκείνος δεν νοιάζεται, έχει πάθει έρωτα! Εις γνώση του πάντα η αφέλεια των γεγονότων που απορρέει με συχνότητα υψηλή, καμία απορία από μέρους του, μόνο ένα “γιατί” καρτερικό, περιμένοντας στην γωνία τον υποσχόμενο έρωτα του μυαλού του.
Ανόητη λοιπόν και εγώ, καθόλου δεν μου θυμώνω, δεν θα ήθελα τίποτα άλλο να είμαι στον έρωτά σου, πλην ανόητης ερωτευμένης!
Μα, όταν η καρδιά αλλάζει θέση και το μυαλό λαμβάνει τον έλεγχο, η πλάτη βαραίνει και νιώθει πως θα λυγίσει αν δεν αδειάσει! Και ξεφορτώνει, απελευθερώνει, αφήνει, παραβλέπει, συγχωράει και προχωρά. Αλλιώς δεν γίνεται, μην ψάχνεις τρόπο, θα σκάσεις από τα πολλά αν δεν αφήσεις λίγα. Αν δεν κάνεις χώρο, πώς θα γεμίσεις πάλι;
Μια ατέρμονη διαδικασία αδειάσματος και γεμίσματος είμαστε. Αδειάζεις λίγο, υπερχειλίζεις από το πολύ, στα κόκκινα η μηχανή του σύμπαντός μας και γύρω γύρω όλοι να στοιχηματίζουν πόσο θα αντέξει αυτή την φορά ο έρωτας. Κάποιοι δίνουν τα ρέστα τους σε μια ιδέα, κάποιοι την καρδιά και άλλοι χαζεύουν το αποτέλεσμα!
https://thewomen.gr/
Ελένη Ρέγγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου