Σ’ αγαπάω, αλλά πιο πολύ αγαπάω εμένα…
Πες μου αλήθεια, ένιωθες πόσο πάνω από μένα σ’ έβαζα μέσα μου; Ένιωθες πόσο πιο σημαντικά για μένα ήταν τα δικά σου θέλω, οι δικές σου ανάγκες; Ένιωθες πως το μόνο που έπαιρνα από σένα, ήταν η χαρά του να σου δίνω;
Πόσο κρίμα που αυτά από καρδιάς, ανιδιοτελώς προσφέρονται, κάποιοι τα θεωρούν δεδομένα… Γιατί όχι καρδιά μου, δεν ήταν υποχρέωση, ήταν επιλογή μου να σου προσφέρω όσα είχα μέσα μου.
Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ… Τόσο καιρό μετά, τόσο πόνο μετά. Φτάσαμε εδώ, να σε κοιτάζω και να μου μοιάζει τόσο ξένη η εικόνα σου… Να σε κοιτάζω και να απορώ πώς μου επέτρεψα να μου κάνεις τόσο κακό. Να σε κοιτάζω κι ένα τέρμα-μονόδρομος, να αναβοσβήνει μέσα στην καρδιά μου. Γιατί σ’ αγαπάω, μα τελικά πιο πολύ αγαπάω εμένα… Γιατί αυτό είναι το υγιές, γιατί μόνο αν σ’ αγαπάς, μπορείς να προσδοκάς ν’ αγαπηθείς. Και ξέρεις, παρά τα όσα ίσως πίστευες, μ’ αγαπάω… Μ’ αγαπάω και γι’ αυτό πρέπει να κόψω τον γόρδιο δεσμό που δένει την καρδιά μου με τη δική σου. Μ’ αγαπάω και πρέπει να πάψω να επιτρέπω να καπηλεύεσαι τα συναισθήματά μου. Μ’ αγαπάω και πρέπει να σταματήσω να σου επιτρέπω να εκμεταλλεύεσαι την αγάπη μου.
Μ’ αγαπάω ξέρεις… γιατί το ότι δεν μ’ αγάπησες εσύ, δεν σημαίνει πως αυτό μου αξίζει. Κι εσύ δεν υπολόγισες ποτέ τι αξίζω, μα τώρα πια ξέρεις. Γιατί όσα θεωρούσες δεδομένα, καθόλου δεν ήταν τελικά και τώρα πια το αντιλαμβάνεσαι. Μα τώρα είναι αργά, γιατί πια θυμήθηκα κι εγώ τι αξίζω. Κι αυτή η θύμηση είναι που έκλεισε κάθε δρόμο επιστροφής. Αυτή η θύμηση είναι που διέγραψε κάθε περιθώριο συγχώρεσης.
Σ’ αγαπάω, αλλά πιο πολύ αγαπάω εμένα… Μια φράση που όσο εγωιστική κι αν ακούγεται, είναι η απόλυτη, ωμή, δική μου αλήθεια. Και μην αυταπατάσαι, δεν είναι κούφια λόγια, λόγια που λέγονται μέσα σε βαθύ πόνο και ξεχνιούνται μ’ ένα φιλί και μια αγκαλιά. Γιατί μάτια μου, πια δεν μπορείς καν να μ’ αγγίξεις.
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου