Οι σιωπές μαζί σου…
Κι αν είναι κάτι που προδίδει την βαθιά αλήθεια μας, την βαθιά μας οικειότητα, είναι το πώς διαχειριζόμαστε τις σιωπές. Εκείνες τις μικρές ή μεγάλες παύσεις που συνήθως φέρνουν αμηχανία, που συνήθως κάνουν το μυαλό να παίρνει χίλιες στροφές για να τις γεμίσει. Και πόσο όμορφο που μεταξύ μας δεν χρειάζεται αυτό… Γιατί μεταξύ μας δεν υπάρχει λόγος να ψάξουμε τι να συζητήσουμε, για να μην θεωρηθεί πως δεν έχουμε τίποτα να μοιραστούμε. Γιατί άηχα τα έχουμε όλα μοιρασμένα ψυχή μου…
Κι αν απολαμβάνω όσο τίποτα ν’ ακούω τη φωνή σου, άλλο τόσο απολαμβάνω εκείνες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που απολαμβάνω τις σιωπές μας. Τότε που χωρίς λέξη δηλώνεται ξεκάθαρα το πόσο δικός μου είσαι, το πόσο δική σου είμαι. Τότε που κανένας φόβος, καμία ανασφάλεια, δεν χωράει ανάμεσά μας. Γιατί ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, ένα νεύμα αρκούν… αρκούν για να βροντοφωνάξουν όλα τα “μαζί” μας.
Και σιωπάς. Και σιωπώ. Και με κοιτάς. Και σε κοιτώ. Και βολεύομαι λίγο καλύτερα στην αγκαλιά σου και χαϊδεύεις απαλά το μέτωπό μου. Και μου χαμογελάς. Και σου χαμογελώ. Κι αυτό το χαμόγελο στα μάτια μας, λέει δυνατά όλα τα “σ’ αγαπώ” του κόσμου. Και δεν μιλώ, μόνο αφήνομαι να με νανουρίσουν οι σιωπές μας. Αυτές οι υπέροχες σιωπές μαζί σου…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου