Όπως βόλευε…
Τι κι αν τα χρόνια που μετρούσαμε μαζί ήταν πολλά, ώστε να πιστεύεις πως ήξερες τα πάντα για μένα, θα μου πεις, αλλά κι εγώ θα σ’ ανταπαντήσω, πως ναι, έχεις δίκιο, ήσουν ό,τι σε βόλευε και διευκόλυνε τα νοσηρά κύτταρα του εγκεφάλου σου.
Τι κι αν προσπαθούσα να βρω διεξόδους και διόδους ασφαλείας, όταν ο άλλος, εσύ δηλαδή, είχες ταχθεί σε ένα αερικό; Τι να ‘κανα και πώς να πάλευα μόνη μου, σ’ όλο αυτό το ταξίδι της ζωής!
Τι κι αν σου ‘χα χαριστεί ψυχή τε σώματι, εσύ ανίκανος, ανάξιος και ανίδεος, απέναντι σ’ ένα μεγαλείο που λέγεται αγάπη, δεν έλεγες να δεις, αν όχι να παραδεχτείς την αλήθεια σου.
Για τα καλά καμουφλαρισμένη η ψυχή σου, για τα έσχατα, αποκαλυμμένη η καρδιά σου, απ’ τους μανδύες εκείνους που θα τη διατηρούσαν ζεστή, μα αποφάσισες να την ντύσεις με ασπίδες πάγου και απομάκρυνσης να ‘ναι τα αρώματα και οι οσμές, απ’ της καταγωγής σου τα λημέρια, τις χωματερές.
Εκείνες που έσπευσες και έθαψες μια ψυχή, που το μόνο που ‘θελε ήσουν εσύ και μόνο, γνωρίζοντας φυσικά τα πάντα γι’ αυτήν, αλλά δε σ’ έκανε να κάνεις πίσω, με το φιλότιμο τ’ αντρίκιο, χαμένο στα παντελόνια που ήταν άτιμα από σένα.
Η τιμή, η αξία, η αγάπη, η αμοιβαία υποχωρητικότητα, ακόμα και ανεκτικότητα, δε σε σε καθιστά ικανό και απόλυτα συνδεδεμένο με τη δική μου καλοσύνη και ένα παραπάνω με τη δική μου αντοχή και ανοχή συνάμα.
Ήμουν ένα βόλεμά σου, ένα καταφύγιο, που κι αυτό δεν το εκτίμησες και άφησες να νιώσω και να καταλάβω, μόνο όσα ήθελες και όχι όλα όσα ήσουν.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου