Έχει περάσει ο καιρός που έκρυβα τα σημάδια. Τώρα πια είμαι ευτυχισμένη!
Ένα τζιν μπουφάν από φθηνή αλυσίδα καταστημάτων, ήταν το μοναδικό που πήρα από την κόλασή σου!
Δεν έκρυβα πια τη χαρά μου… με το κεφάλι ψηλά το κρέμασα στο ώμο μου και σε σιχτίρησα.
Χαμογέλασα στη ζωή μου!
Οι αμυχές στο μπράτσο μου δεν κρυύβονταν!
Ήταν εκεί να μου θυμίζουν πόσες ευκαιρίες είχες να διορθωθείς, να αλλάξεις, μα όχι… Εσύ, ο ζεν πρεμιέ, δεν θα παραδεχόσουν ποτέ πως ήσουν ανίκανος να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Μόνο απαιτούσες, ζητούσες, διέταζες! Και αν δεν γινόταν το χατίρι σου, έσφιγγες τα νύχια σου στο απαλό δέρμα μου.
Μα είχε περάσει ο καιρός που έκρυβα τα σημάδια.
Ντυνόμουν όλο και με ποιο ελαφριά ρούχα για να φαίνονται, να βλέπουν οι άλλοι οι γνωστοί σου, οι αγαπημένοι σου, οι συνάδελφοί σου, πως δεν ήσουν το καλό παιδί που νόμιζαν. Δεν ντρεπόμουν όταν με κοιτούσαν στα μάτια με συμπόνια, χαμογελούσα λέγοντας με το δικό μου τρόπο “αυτός είναι ο καλός σας φίλος, συγγενής, αδελφός, γιος!”. Ευτυχώς όχι και πατέρας!
Αυτό ήταν μία αγωνία που βίωνα χρόνια με δική μου προσοχή και ελπίδα πως δεν θα χρειαστεί να έχω παιδί από σένα.
Ένα τζιν μπουφάν φθηνό και σε αποχαιρετώ.
Θέμα χρόνου ήταν. Η αίσθηση υπέροχη, η ελευθερία ονειρεμένη !
Το ρολόι στο χέρι μου θυμίζει τη μητέρα μου, ήταν στο γάμο μας όταν μου το φόρεσε στο χέρι και μου είπε: “Σαν το κοιτάς να καρδιοχτυπάς να μπει ο αγαπημένος σου να σε πάρει στην αγκαλιά του και να σε κάνει να λάμπεις όπως τώρα!”
Αχ βρε μαμά… Δεν φαντάστηκες πως το κοιτούσα για τον αντίθετο λόγο;
Το κοιτούσα για να μην πλησιάσει η ώρα που θα γυρίσει στο σπίτι. Ως συνήθως θυμωμένος γιατί κάποιος του χάλασε τη διάθεση, αλλά πάντοτε εγώ πλήρωνα τα σπασμένα…
Το κοιτούσα για να μετράω τα λεπτά που θα άνοιγε η πόρτα και θα έλεγε ειρωνικά: “πώς είσαι έτσι πάλι;”. Αυτό το “πώς είσαι έτσι;” με στοίχειωνε. Μα την δύναμη τη βρήκα μαμά μου, την βρήκα όταν τα σημαδάκια στο χέρι μου έγιναν μεγαλύτερα και μετά ακόμα μεγαλύτερα σε άλλα σημεία του σώματός μου.
Το μπουφάν μου με κοιτούσε λυπημένο: “Σήκω να φύγουμε όμορφή μου! Φόρεσέ με, αγκάλιασέ με και πάμε! Μαζί θα τα καταφέρουμε, θα σε ακουμπώ, θα σε ζεσταίνω όταν θα κρυώνεις και όταν εσύ θα ζεσταίνεσαι από μένα, ας με κρατάς στο χέρι σου, θα είμαι συντροφιά σου. Ναι πάμε πριν χρειαστεί να τυλίξω τις πληγές από το αίμα σου…”. Αυτό που φοβόμουν όταν με πονούσες αθεόφοβε!
Ο δρόμος τώρα είναι καθαρός.
Ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός μου χαμογελά.
Δύο παιδιά κάνουν φούσκες ροζ με μια τσίχλα!
Αγέρωχη κοιτώ το αύριο.
Είμαι τόσο ευτυχισμένη!
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου