Έρωτά μου, ακούς;
Mερικες φορές οι άνθρωποι λυγίζουν… Εσύ, ένα αναπόσπαστο κομμάτι, στη καρδιά μου στέκεσαι, πάνω σε ένα κομμάτι αυτής, σπασμένο σαν κοφτερό γυαλί και φοβάμαι να κάμω κίνηση, μη τυχόν και σε σκοτώσω και μείνω μόνη. Φοβάμαι ότι ο πόνος του να σε σκοτώνω δεν θα σε πονέσει καθόλου… εγώ θα τον ζήσω ξανά… μοναδικός πόνος, έντονος, σωματικός, ψυχικός και αναμφίβολα μη ιάσιμος.
Ξέρω ότι η χαρά η δική σου είναι σαν τον ήλιο που βγαίνει το πρωί και εγώ κοιτάζω τον θάνατο κατάματα, για να μην σε γυρεύω άλλη μια μέρα στον άχρηστο για μένα αυτόν κόσμο.
Γιορτάζουν τον έρωτα παντού, με καρδιές, λουλούδια, σοκολάτες, κάρτες… Και εγώ σε γιόρταζα κάθε λεπτό της μέρας που ήξερα ότι αναπνέεις, έτσι γιορτάζεται ο έρωτας, κάθε μέρα.
Και μετά από αυτόν, αν η αγάπη αργήσει, ίσως να έρθει ο χωρισμός, γιατί απλά δε φτάνει ο ένας να υπάρχει για δύο. Ειρωνεία… στο τέλος αυτό συμβαίνει πάντα, ένας ζει για δύο, ένας σκέφτεται για δύο… δύο που γίνονται ένα λένε… ακούς; Ένα!
Πες μου καρδιά μου, φοβάσαι και εσύ αυτό το κακό που μας βρήκε;
Φοβάσαι έρωτά μου να δεις την αλήθεια;
Κανείς δεν βλέπει καθαρά στον έρωτα…
Τα μάτια είναι θαμπωμένα και μετά χαρά μου τα μάτια είναι κλαμένα, θολά, γιατί κοιτούν την μοναξιά…
Σαν από Αύγουστο αμέσως σε Δεκέμβρη αυτή η αλλαγή και σαν από ζωντανό σε νεκρό αυτή η κατάληξη, αν φύγει ο έρωτας… εσύ δηλαδή!
Και αν θα έρθει κάποιος άλλος θα είναι έρωτας με όρια και εκεί δεν αξίζει, γιατί άγγελέ μου, ο έρωτας είναι χωρίς όρια…
Και κοίτα πόσα έκανες για να αλλάξεις μια ζωή… Και κοίτα πώς την τελείωσες φεύγοντας “έρωτά μου”…
Και αν καμιά συνοχή δεν έχουν τα λόγια μου, ας βρεθεί κάποιος να μου πει πόσο πόνεσε όταν είδε τον έρωτά του να γίνεται σκιά στο σκοτάδι;
https://thewomen.gr/
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.
)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου