Χαμένη στην άβυσσο…
Χρώμα μαύρο, έτσι μας έμαθαν ότι είναι εκεί, σκοτάδι πυκνό που σε πνίγει. Όσα βιβλία κι αν διάβασα, η άβυσσος είναι τόσο σκοτεινή που δύσκολα θα βγεις από εκεί, δύσκολα θα μπορέσεις να βρεις το μονοπάτι το σωστό. Γιατί στην άβυσσο δεν υπάρχει τίποτα, όλα θολά και μόνο σιωπή και ένα τέλος που σκέφτεσαι συνέχεια για να μην τρελαθείς.
Άβυσσος λένε η ψυχή του ανθρώπου, δηλαδή δεν έχεις αρχή μα ούτε και τέλος. Αναρωτιέμαι γιατί αυτή η άβυσσος να μην έχει χρώμα λευκό, να είναι σαν τον καμβά λίγο πριν βάλεις τις πρώτες σου πινελιές. Γιατί το χάος που επικρατεί να μην είναι ένα έντονο φως που σε τυφλώνει και δεν μπορείς να δεις, δεν μπορείς να σκεφτείς και δεν μπορείς να επιλέξεις το πού θα πας. Ότι χρώμα κι αν είναι, στην πραγματικότητα για τον καθένα είναι διαφορετικό, είναι το χρώμα που καθορίζει την δική του ζωή.
Σε αυτήν την άγνωστη άβυσσο χάθηκα για καιρό, δεν ήξερα τι νιώθω, τι κάνω και αν θέλω να βγω από αυτό. Ένιωσα πολλές φορές να με τυλίγει ο καπνός της, να μου σφίγγει τον λαιμό, να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Δεν αναπνέω, δεν βλέπω αλλά υπάρχω, ζω. Μια δύναμη με σπρώχνει να βγω από την άβυσσο που εγώ άφησα να με ρουφήξει. Είναι η ελπίδα που με τραβάει από το χέρι, θέλει να με πάει στην αγκαλιά της αγάπης, εκεί το τοπίο ξεκαθαρίζει, εκεί που νιώθεις όμορφα, νιώθεις χαρά, ασφάλεια και με μιας βρίσκεσαι στην ομορφιά σαν κρατάς την αγάπη από το χέρι σφιχτά, η άβυσσος απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ, όλα μοιράζονται και τότε η ζωή αποκτάει αξία και νόημα.
Σαν χαθείς μια φορά στην άβυσσο της ίδιας σου της ψυχής, ξέρεις πλέον ότι ο σκοπός της ζωής είναι το τώρα και οι στιγμές που πρέπει να γευτείς. Όταν βγεις μέσα από τα άδυτά της, τότε όλα μπορείς να τα δεχτείς, όλα τα παλεύεις και προσπαθείς.
https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου