Ο διαβήτης τύπου 2 είναι μια πολυπαραγοντική νόσος που χαρακτηρίζεται από διαταραχές του μεταβολισμού των υδατανθράκων, των λιπιδίων και των πρωτεϊνών.

Οφείλεται στην ανεπάρκεια των β-κυττάρων του παγκρέατος να παράγουν ινσουλίνη ή στην ανεπαρκή δράση της στα όργανα στόχους (αντίσταση στην ινσουλίνη) ή στο συνδυασμό τους, με κύριο αποτέλεσμα την αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα.


Θεωρείται νόσος των ενηλίκων, όμως εξαπλώνεται σήμερα και στην παιδική ηλικία.

Οι υπέρβαροι και οι παχύσαρκοι διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2, ειδικά αν συνυπάρχει καθιστική ζωή και οικογενειακό ιστορικό.

Φταίει η κατανάλωση γλυκών ή η κακή ψυχολογία;

Στην πολύπλοκη παθοφυσιολογία του διαβήτη συμβάλλουν γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες, δημιουργώντας «αντίσταση στην ινσουλίνη και υπερινσουλιναιμία» με τελική κατάληξη την ανεπαρκή έκκριση ινσουλίνης.

Ενώ η γενετική προδιάθεση δεν αλλάζει, η κληρονομούμενη αντίσταση στην ινσουλίνη χειροτερεύει με την αύξηση του βάρους και αυτό οφείλεται στον σύγχρονο τρόπο ζωής (υπερβολική πρόσληψη θερμίδων, ανεπαρκής θερμιδική δαπάνη, καθιστική ζωή και παχυσαρκία).

Η ανεπαρκής έκκριση ινσουλίνης που οδηγεί τελικά στον διαβήτη τύπου 2, προκύπτει κυρίως εξαιτίας αυτού του συνδυασμού και θα μπορούσε να αναστραφεί.

Η παγκρεατική ατροφία που οφείλεται σε φλεγμονή (π.χ. παγκρεατίτιδα), η υπέρταση και η κατανάλωση γλυκών, δεν αποτελούν μέρος της παθογένεσης του διαβήτη.

Η παγκρεατική ατροφία, η υπέρταση και η κατανάλωση γλυκών σε παχύσαρκα άτομα είναι συχνά παρόντα σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, αλλά δεν είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη της νόσου.

Η μεγάλη ηλικία, η κατάθλιψη και οι ασθενείς με σχιζοφρένεια λόγω της χρήσης αντιψυχωσικών δεύτερης γενιάς παρουσιάζουν επίσης, αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2, αλλά ούτε η κακή ψυχολογία ούτε η σχιζοφρένεια σαν νόσος, ούτε η κατανάλωση ζάχαρης και γλυκών αποτελούν μέρος της παθογένεσης διαβήτη.

Συμπτώματα

Πολλοί ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 παραμένουν χωρίς συμπτώματα για πολλά χρόνια, ακόμη και 10. Αυτό μπορεί να αποβεί πολύ επικίνδυνο για την υγεία τους.

Οι κλινικές εκδηλώσεις περιλαμβάνουν:

  • Πολυουρία και πολυδιψία
  • Σημαντική απώλεια βάρους με αυξημένη όρεξη και πολυφαγία που χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη κόπωση, υπνηλία ή/και σύγχυση ή/και κώμα
  • Θολή όραση
  • Κράμπες
  • Παραισθησίες κάτω άκρων
  • Υπέρχρωση δέρματος ιδίως στις κνήμες
  • Μυκητιασικές λοιμώξεις, ιδίως των γεννητικών οργάνων

Η καλύτερη θεραπεία είναι η αναστροφή του σακχαρώδη διαβήτη και η επάνοδος του σακχάρου στο αίμα, στις φυσιολογικές τιμές. Είναι δυνατόν να επιτευχθεί ιδίως στα αρχικά στάδια με μικρή απώλεια βάρους (5-10% του αρχικού), που όμως θα διατηρηθεί για τουλάχιστον μια πενταετία.

https://www.onmed.gr/