Πονάει που με ξέχασες
Θα το πω της καρδιάς μου, αλλά δε θα περιμένω τίποτα παραπάνω απ’ ότι θα περίμενα παλιά. Πονάει που με ξέχασες ψυχή μου και μ’ άφησες στα χέρια μιας καρδιάς που δεν έλεγε να πάρει μπρος, το πόσο αισθητή ήταν η υποτίμηση της δικής μου. Ανείπωτα τα λόγια της ψυχής και τα δάκρυα της καρδιάς που δεν έλεγαν να κοπάσουν, μα όταν συνεννοήθηκε για τα καλά η λογική και κυρίως η διασαφήνιση της εν λόγω κυρίας που λέγεται διαίσθηση, απλά της υποκλίθηκα και της δώρισα το καλύτερό μου, τον νέο μου εαυτό με τον παλιό μου, να τον κάνει ό,τι θέλει, αφού τον άφησα και πίσω μεν, αλλά το κυριότερο απαλλάχτηκα απ’ το χειρότερό του ελάττωμα, να πιστεύει και να εμπιστεύεται με κλειστά μάτια.
Τώρα πια η χαμένη Ατλαντίδα ανήκει σε ένα ζοφερό παρελθόν, γεμάτο ψέματα και πλάνη και ανασύρθηκε η Αφροδίτη της με τον Ερμή της, ως αποστολή της Άννας που θα γεμίσει τα ράφια της καρδιάς της από αγάπη και όχι από συμφέρον και θλιβερές νότες τοξικότητας της πάρτης της και μόνο.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου