Στοιχημάτισα τα ρέστα μου κι ήλπιζα να χάσω…
Δεν θα σου πω ψέματα. Εκείνη την τελευταία φορά που σ’ αντίκρισα, που κάθισες απέναντί μου και με κοίταξες, για μία μόνο μικρή στιγμή γέμισα ελπίδες. Ελπίδες πως έστω κι αυτή, την ύστατη ώρα, θα έβγαζες απ’ το μανίκι σου έναν άσσο, που θα γκρέμιζε με μιας όλα τα τείχη που είχα χτίσει.
Εκείνη την τελευταία φορά, την δική μας τελευταία φορά, που κάθισα απέναντί σου και άνοιξα μπροστά σου όλα μου τα φύλλα, αφότου σου απαρίθμησα μία μία όλες τις πληγές που μου άνοιξες, σήκωσα το βλέμμα και το κόλλησα στο δικό σου. Τα μάτια μου ήταν γεμάτα πόνο. Και θυμό. Και παράπονο.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, ίσως δεν πρόσεξες αυτή τη μικρή σπίθα. Αυτή την ελπίδα που σιγόκαιγε βαθιά μέσα μου. Την ελπίδα πως ίσως έστω κι αυτή την τελευταία στιγμή, θα είχες ένα κρυμμένο χαρτί στην τσέπη σου για να μου αποδείξεις πως είχα καταλάβει λάθος. Πως τα πράγματα δεν ήταν έτσι τελικά. Πως σε αδίκησα.
Ήξερα! Ήξερα πως δεν υπήρχε κανένα λογικό επιχείρημα για να με πείσεις. Το ήξερα! Όλα τα ήξερα, για κάποιον λόγο όμως ήλπιζα εκείνο το βράδυ, εκείνο το τελευταίο μας βράδυ να κατάφερνες να με νικήσεις…
Στοιχημάτισα τα ρέστα μου κι ήλπιζα να χάσω. Καταλαβαίνεις; Τα πόνταρα όλα στο κόκκινο κι ήλπιζα να φέρεις μαύρο. Τα πόνταρα όλα κι ήλπιζα να τα χάσω. Κι όμως, και πάλι απέτυχες! Ούτε κι όταν μ’ έπαιξες με σημαδεμένα χαρτιά κατάφερες να με νικήσεις! Ούτε τότε κι ας ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου