Απαλοί άνθρωποι
Παρέα καμιά δεκαριά άτομα ήταν που βρέθηκαν εκεί γύρω στα 40 και κάπως έδεσαν. Όχι όπως οι κολλητοί στα δεκαπέντε, αλλιώς, πιο ώριμα, αν θες, λόγω ηλικίας. Καμιά δεκαριά άτομα διαφορετικά, αλλά και σε σημεία ίδια, που έμπλεξαν τα χνώτα τους και κάνανε μια παρέα. Στο επίκεντρο η Αγγελική. Ευχάριστη με όλους, κοινωνική, στα μέσα και στα έξω, με χειμαρρώδη προσωπικότητα που έθετε τους πάντες στη σκιά της.
Το άτομο που θες να σου κάνει την τιμή να σε βάλει στην παρέα της
Το περίεργο με τους ανθρώπους είναι πως στην παρέα τους θέλουν τις Αγγελικές, ενώ στη βάση τους αποζητούν τη Θέκλα. Στον αντίποδα της Αγγελικής, ο πιο απαλός άνθρωπος του κόσμου. Στη γωνιά της, χωρίς φωνές και σαματά. Ούτε στα μέσα ούτε στα έξω. Όλο κι όλο ήταν μια ματιά. Η Θέκλα μιλούσε με τα μάτια κυρίως. Λίγα λόγια και ξεκάθαρα. Δεν ήξερε να ξελιγώνει τους άλλους με τη γλύκα της, δεν ήθελε κιόλας.
Τη θυμάμαι σαν τώρα πάνω στη γκρίζα μαξιλάρα του Λίγκα, του σκύλου της παρέας, να έχει δίπλα της ένα ντενεκεδάκι μπύρα και ένα τασάκι με αποτσίγαρα. Κάποτε τη ρώτησα γιατί κάθεται εκεί και δεν ανεβαίνει στον καναπέ όπως όλοι. “Μια χαρά είμαι εδώ…πιο κοντά στη βάση μου…” μου είπε. Η Θέκλα δεν μιλούσε πολύ, έως καθόλου. Άκουγε πολύ όμως, πρόσεχε τους άλλους. Ήταν η βάση μας, το μαξιλάρι μας. Μπορεί όλοι να ήθελαν την Αγγελική με τον αέρα της και την άνεσή της να τους περιτριγυρίζει, αλλά η Θέκλα ήταν το απαλό χάδι που μας ανακούφιζε. Κανείς δεν την έπαιρνε χαμπάρι στις μαζώξεις. Ποτέ δεν τραβούσε το ενδιαφέρον. Ένα τζιν ξεβαμμένο και συνήθως λιωμένο κι ένα μακρύ πουλόβερ ήταν το outfit που υιοθετούσε τα τελευταία 20 χρόνια. Σαν έβλεπε κάποιον να στενοχωριέται τον αγκάλιαζε με το βλέμμα της, όπως τότε που χάσαμε τον Ανδρέα. Με κοίταξε και ήξερα πως αυτή καταλάβαινε, έτσι χωρίς λόγια. Το φυσικό χάδι της δεν το στέρησε ποτέ από κανέναν, αν της το ζητούσε. Μια αγκαλιά που χωρούσε τους πάντες για όσο το έκριναν σκόπιμο. Απαλός άνθρωπος. Αν είχε να πει μια καλή κουβέντα θα την έλεγε με την καρδιά της, αλλά κακό ποτέ για κανέναν. Αν δεν της άρεσε κάτι, χαμήλωνε το βλέμμα κι άναβε τσιγάρο. “Δεν θυμώνεις ποτέ εσύ;” “Δεν υπάρχει λόγος. Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του.”
Δεν τους βρίσκεις εύκολα τους απαλούς ανθρώπους. Σχεδόν επιδιώκουν να παραμένουν αόρατοι, αλλά είναι πάντα εκεί. Μέσα στην οχλαγωγία, στα πιο αθόρυβα και αδιάφορα σημεία περνούν το χρόνο τους κυρίως παρατηρώντας τους άλλους. Μέσα σε διαμερίσματα με μικρά μπαλκόνια, πάνω σε γκρίζες μαξιλάρες, αγκαλιά με έναν σκύλο, ζουν περιμένοντας πότε θα ξεδιπλώσουν τη ματιά τους για να αγκαλιάσουν όποιον το έχει ανάγκη. Πάντα έτοιμοι να ακούσουν προσεκτικά, χωρίς να κρίνουν, χωρίς άποψη για όλα. Σε βρεγμένα πεζοδρόμια θα σκεπάζουν αστέγους, σε υπόστεγα θα φροντίζουν αδέσποτα γατιά, στα πάρκα θα κάθονται σε παγκάκια και θα κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο μέχρι να τυφλωθούν φορώντας το πιο ζεστό χαμόγελό τους, σε έναν καναπέ θα κρατάνε κάποιον αγκαλιά και θα χαϊδεύουν τα μαλλιά του ώσπου να τον πάρει ο ύπνος. Απαλοί άνθρωποι, βρε παιδί μου, ήσυχοι…
https://thewomen.gr/
Despina Alice Paulson
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου