Δεν είναι που σου κρατώ κακία, είναι που δεν χωράς πια στη ζωή μου…
Αλήθεια, γιατί μου ζητάς χρόνο; Τι ακριβώς θεωρείς πως έχουμε να πούμε πια; Τι θέλεις να μου εξηγήσεις, τι θέλεις να σου εξηγήσω; Τι θες να καταλάβεις; Τι νόημα έχει πλέον;
Πάει τόσος καιρός από τότε που ήμουν εκεί, δίπλα σου και προσπαθούσα να σου δείξω τι νιώθω, να σου δείξω τι δεν αντέχω. Να σου εξηγήσω, να σε κάνω να καταλάβεις. Κλειστά αυτιά και σφαλιστά χείλη. Αυτή ήταν η αντιμετώπισή σου. Προσπάθησα ξανά και ξανά, μα έπεφτα συνεχώς σε τοίχο. Ήταν θέμα χρόνου να φύγω. Το ήξερα. Εσύ όχι;
Πάει τόσος καιρός από τότε που ήμουν εκεί και σαν απ’ το πουθενά τόσο καιρό μετά, ξαναγύρισες. Ξαναγύρισες μετανιωμένος κι έτοιμος για υποχωρήσεις και εξηγήσεις. Θέλεις να καταλάβεις πού έφταιξες και να το διορθώσεις λες. Θέλεις να σε κάνω να δεις τα λάθη σου και να το πιάσουμε απ’ την αρχή. Μα αλήθεια πρώην αγάπη μου, πίστεψες στ’ αλήθεια πως ποτέ δεν είναι αργά;
Πάει τόσος καιρός και ξέρεις… δεν ήταν εύκολο, αλλά επουλώθηκαν οι πληγές, στέγνωσαν τα δάκρυα, καταλάγιασε ο πόνος. Πάει τόσος καιρός και κατάφερα να σηκωθώ, να σταθεροποιηθώ, να κάνω βήματα προς τα μπροστά. Πάει τόσος καιρός κι άρχισα να χαμογελάω, να ζω και να κάνω όνειρα.
Δεν είναι που σε μισώ. Δεν είναι που σου κρατάω κακία. Είναι που δεν έχω πια χώρο στη ζωή και στην καρδιά μου για σένα. Πλέον δεν έχω τίποτα απολύτως να σου εξηγήσω, γιατί όλα σου τα ανεξήγητα τα κλείδωσα σ’ ένα ντουλάπι, τα έκρυψα σε μια σκοτεινή γωνιά και πέταξα το κλειδί. Δεν πονάω πια. Δεν σ’ έχω ανάγκη. Δεν μου λείπεις. Και ξέρεις… είμαι πολύ καλύτερα έτσι. Γιατί πρώην αγάπη μου, πλέον δεν με νοιάζει να με καταλάβεις, μου αρκεί να μη μ’ ενοχλείς.
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου