Γιατί πια καρδιά μου, ούτε να σε λυπηθώ δεν μπορώ…
Θες να σου μιλήσω για κενούς ανθρώπους; Για ανθρώπους που το συμφέρον και το εγώ τους είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο; Για ανθρώπους στους οποίους λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ανιδιοτέλεια, δόσιμο, είναι παντελώς άγνωστες; Θες να σου μιλήσω για ανθρώπους που το μόνο που τους αφορά είναι να ταΐσουν το ανικανοποίητό τους, ένα ανικανοποίητο – βαρέλι δίχως πάτο, ένα ανικανοποίητο αδηφάγο θηρίο που καταπίνει όποιον βρεθεί στο διάβα τους; Θες να σου μιλήσω για κενούς ανθρώπους; Θες να σου μιλήσω για σένα;
Έκανες λάθος, λες. Δεν φέρθηκες σωστά, λες. Αναθεώρησες, λες. Τάζεις αλήθειες, αλλαγές και διορθώσεις. Λες τόσα και ζητάς μια ακόμη ευκαιρία. Γιατί μετάνιωσες, γιατί θες να επανορθώσεις, γιατί τώρα πια κατάλαβες πως ήμουν ό,τι καλύτερο σου είχε συμβεί. Ένα καλύτερο που ουδέποτε εκτίμησες, ένα καλύτερο που εξαρχής υποτίμησες. Ένα καλύτερο που όταν το είχες, το κατέταξες στα δεδομένα σου. Λες τόσα και ζητάς μια ακόμη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που ξέρουμε κι οι δυο πως δεν την αξίζεις…
Αλήθεια τώρα, δεν έχεις βαρεθεί να ζητάς δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες; Δεν έχεις βαρεθεί να σκύβεις το κεφάλι και να ζητάς συγνώμες που δεν εννοείς; Δεν έχεις βαρεθεί να σέρνεσαι διεκδικώντας δήθεν μετανιωμένος αυτά που εσύ ο ίδιος έδιωξες; Δεν βαρέθηκες να ζεις σ’ αυτό το ελεεινό μοτίβο; Δεν βαρέθηκες να βλέπεις το ίδιο βλέμμα στον καθρέφτη;
Κάνε μια παύση και κοίτα πίσω σου. Κάνε μια παύση και δες τι έχεις ζήσει ως τώρα, δες πως πάντα ό,τι είχες σου φαινόταν λίγο και ανεπαρκές, πως πάντα έδιωχνες όποιον τολμούσε να σ’ αγαπήσει και πως κάθε μα κάθε φορά επέστρεφες διαλυμένος. Πόσο θλιβερή η ιστορία της ζωής σου τελικά… Μετανιωμένος να γυρνάς στο παρελθόν και να παρακαλάς να σου δοθούν πίσω όσα δεν εκτίμησες ποτέ…
Γιατί πάντα πόνταρες στα πάντα κι έμενες αγκαλιά μ’ ένα τίποτα. Γιατί πάντα βάφτιζες “ανεπαρκές” ό,τι σε άγγιζε κι άνοιγες φτερά για το καλύτερο, για το πιο αστραφτερό, για το πιο πολύτιμο. Κι όταν δεν το έβρισκες, προσπαθούσες να χτίσεις γέφυρες μ’ αυτό που εγκατέλειψες, γέφυρες που ο ίδιος είχες γκρεμίσει. Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μέσα σου βρίσκεται το κενό; Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως κανείς δεν σου οφείλει να σ’ αγαπάει και να σε συγχωρεί; Πότε θα καταλάβεις πως δεν είναι όλοι οι άλλοι ανεπαρκείς, αλλά εσύ άπληστος;
Πόσο θλιβερή η ιστορία της ζωής σου τελικά… Μα πια καρδιά μου, ούτε να σε λυπηθώ δεν μπορώ…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου