Ποτέ ξανά, μου λες! Το ακούς; Ποτέ σου μη μ’ αφήσεις!
Δεν χρειάζεται να φωνάζω δυνατά για να ακουστώ. Δεν θα καταφέρω κάτι, όσες φορές κάνω πίσω για να σου μιλήσω, νομίζω ότι ελαχιστοποιώ την απόσταση. Μα δεν είναι έτσι, γιατί εσύ άλλες τόσες φορές κάνεις ένα βήμα προς το γκρεμό.
Ο γκρεμός αυτός φταίει. Αυτός σου τραβά το σώμα και σε παίρνει κοντά του. Τον αγαπάς, του λες τα μυστικά σου, δεν σε κρίνει, σε ακούει, σε παρατηρεί… Πριν από σένα καθόταν άλλος εκεί, συνήθισε να ακούει βάσανα, χαρές, λύπες, πόνο, εσύ όλο φεύγεις, όλο τρέχεις, όλο παλεύεις να κρυφτείς από τον εαυτό σου και να φτάσεις εκεί, στο φίλο σου τον γκρεμό! Στέκεσαι με δειλία, μα δεν κάνεις κάτι, μόνο κοιτάς το κενό.
Δεν ξέρω τι έχεις το μυαλό σου, δεν καταλαβαίνω τι λάθη κάνω! Βοήθησέ με να τα δω, να βρω λύσεις. Ο ένας μόνο δεν μπορεί σε όλα. Χρειάζονται δύο, στο φωνάζω δυνατά! Με ακούς; Σε θέλω πλάι μου! Μα είσαι τυφλός…
Η διαδρομή σου είναι η ίδια, δεν αλλάζει. Δεν ξαποσταίνεις, γιατί; Σκίζεις το δέρμα σου στο βράχο. Εκεί, στο γκρεμό. Κάθε φορά που σηκώνεσαι σαν ερείπιο να φύγεις, έχεις στο κορμί σου και μία γρατσουνιά. Το βλέμμα σου θλιμμένο, βαδίζεις προς την κατάθλιψη! Και αυτό ακόμα θα το αντέξω. Πλάι σου αρκεί να είμαι, ακούς;
Όταν γυρνάς από το μαρτύριο, τον εξομολογητή σου, δεν αντιδράς. Κουφάρι είσαι του στεναγμού. Μα δεν αντέχω την προσμονή. Χρόνια περνούν και συνεχίζεις, νιώθω με πνίγει ο δρόμος σου… Όσες προσευχές και να κάνω για να σε κερδίσω, για να νικήσουμε τη μαυρίλα σου, το γκρίζο σου, τόσο απομακρύνεσαι. Και τώρα δες! Σήμερα έφυγα πρώτη. Δεν είπα που πάω… Οδηγώ, φτάνω στον αντίπαλό μου, στο γκρεμό, τον φίλο σου! Τον κοιτώ με μίσος. Να τον κάνω κομμάτια δεν μπορώ, θα σταθώ όμως με θάρρος και θα χαθώ. Έτσι θα σε έχω κοντά μου, θα σε κοιτώ, απ’ τη θάλασσα εσύ θα αγναντεύεις… Όχι, δεν είναι εκδίκηση, είναι δικαιοσύνη. Η δική μου δικαιοσύνη! Μαζί, εδώ εσύ θα ζεις και θα μιλάς στο φίλο σου απάνω και εγώ κοντά σου θα είμαι.
Να δες! Δύο βήματα ακόμα! Τα χέρια σου βαριά σφίγγουν το κορμί μου, τα δάκρυα στο πρόσωπό σου…
“Μη φύγεις!” λες και με φιλάς. “Μην πας πουθενά!”
“Πρόλαβες το κακό” ψιθυρίζω…
“Πρόλαβα τη ζωή” μου απαντάς.
Τα χέρια σου τρέμουν με κρατάς με δύναμη. “Ποτέ ξανά!” μου λες “Τ’ ακούς; Ποτέ σου μην με αφήσεις!”
Χαθήκαμε στην ευτυχία…
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου