Είμαι γυναίκα και μπορώ να σταθώ αντάξια των περιστάσεων
Θυμώνεις που είσαι απούσα; Θυμώνεις που σε ξέχασε η οικογένειά σου; Θυμώνεις που εσύ πέταξες στον κάδο των αχρήστων τα πάντα; Θυμώνεις που αφέθηκες στην ευκολία του: “ό,τι μου έρθει κάνω;”.
Εμένα με σκέφτηκες; Την οικογένειά μας;
Πλήγωσες ζωές, γέμισες πληγές, ανθρώπινες αξίες εξευτελίστηκαν. Παραπάτησες, όχι μία φορά, αλλά δεκάδες. Πολλές, τόσες ώστε ούτε που θυμάμαι πια. Μπροστά μου… χωρίς ενοχές. Μόνο με απάθεια με θράσος.
Δεν αξίζει να επικαλείσαι πολλούς τίτλους. Μεγάλωσα, είμαι γυναίκα και ξέρω τι είναι το σωστό και το λάθος. Ξέρω ποιον πρέπει να αγαπήσω. Τι να πιστέψω; Μα ό,τι έχω δει. Ό,τι έχω ζήσει. Δεν αξίζει να λέγεσαι άνθρωπος. Δεν αξίζει να επικαλείσαι κανέναν τίτλο. Όταν φεύγει ο θυμός μένει η αδιαφορία, αυτή που σου αξίζει, αυτή που θα σε αφήσει ερείπιο στο υπόλοιπο της ζωή σου, εσένα ναι, την ντίβα, την μεγάλη ντίβα την υπέροχη, τη θεά αυτή που ήθελε να στρέφονται όλα τα βλέμματα πάνω της.
Αλήθεια, θυμάσαι ότι υπήρξες μέλος κάποιας οικογένειας; Ότι ήσουν και μητέρα, ότι ήσουν η “κολόνα” του σπιτιού σου; ΕΣΥ που μας πέταξες στο δρόμο για να βιώσεις τον πραγματικό έρωτα! Μερικά κεφάλια σε κοιτούσαν με θλίψη, όταν τους ανακοίνωσες την απόφασή σου. “Είναι το σπίτι μου” είπες “αυτό εδώ, είναι τα πλακάκια μου και θέλω να πάτε να ζήσετε αλλού γιατί αν μένουμε όλοι μαζί θα δημιουργούνται εντάσεις”.
Ζήτησα μία βαλίτσα, χωρίς δάκρυα και ως μεγαλύτερη που ήμουν μου απάντησες: “δεν έχω, πάρε ό,τι βρεις.” Τρεις σακούλες μαύρες χώρεσαν τα λίγα χρόνια ζωής μας κοντά σου, τρύπια παπούτσια, παλιά, φορεμένα, ρούχα της μικροκαμωμένης μητέρας σου, ναι, αυτής που σου κατέστρεφε καθημερινά τη ζωή με τις ανήθικες συμβουλές της. Τρεις μαύρες σακούλες με όνειρα μιας ευτυχισμένης οικογένειας.
Ευχαριστώ που μου έμαθες τι να μην κάνω στη ζωή μου.
Ευχαριστώ που μου έμαθες τι να μη γίνω.
Που με δίδαξες να είμαι δυνατή.
Ευχαριστώ που είμαι γυναίκα και ξέρω ότι δεν συγχωρούνται όλα στη ζωή.
Είμαι γυναίκα και ξέρω πώς γράφεται η ηθική.
Είμαι γυναίκα και ξέρω πως διδάσκεται η μητρότητα, παρόλο που ακόμα δεν έγινα μητέρα.
Σε ευχαριστώ που έχω γνώμη γνώση και θάρρος. Είμαι γυναίκα και μπορώ να σταθώ αντάξια των περιστάσεων. Είμαι γυναίκα και αρνούμαι να σε συγχωρέσω. Είμαι γυναίκα και αγαπάω όσους με αγαπούν. Τα πλακάκια σου, το σπίτι σου, οι πετσέτες σου, σου ανήκουν. Θυμάμαι κλείδωνες τα δωμάτια να μην σου πάρουμε τα “προικιά” σου. Σου ανήκαν, μα έμεινες μόνη σου. Έχασες τον έρωτά σου… Βλέπεις η κενότητά σου τον ξενέρωσε. Η δική μου ζωή όμως ποτέ δεν θα σου ανοίξει καμία πόρτα. Γυναίκα είμαι.
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
https://alivizatou-creative-writing.blogspot.com/?m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου