Πόση αλήθεια μπορείς ν’ αντέξεις;
Τι να μου πεις τώρα κι εσύ γι’ αυτή τη λέξη, την έννοια και πάνω απ’ όλα για όσα εσωκλείει η δυναμική και η χωρητικότητά της… Τι να αντέξεις και τι όχι, καθώς τα σφάλματά σου και τα λάθη σου εξωθούν τα δικά μου αντοχής σύνεργα, ώστε να μην είναι σε θέση κατάλληλη, παρά θέλουν να ‘ρθουν και να πετσοκόψουν τα ψέματά σου και για τα καλά κρυμμένα μυστικά σου. Νόμιζες πως όλα θα κυλούσαν και το πιόνι σου θα ‘παιζε και πάλι την παρτίδα, μόνο που η δική σου η βασίλισσα πια έριξε το κάστρο σου, που ήταν γεμάτο από δράκους και όχι από το πριγκιπόπουλο που ‘χε κάποτε ονειρευτεί. Αυτός ο βάτραχος, που κείτεται σε άλλα γραφικά σαλόνια και που άλλες μοίρες θέλουν κι αποτυπώνουν τη δική του, την τότε και θέλοντας και μη, βγήκαν όλα στη φόρα, μα τα πήρε η κατηφόρα. Εκείνη, που η ανηφόρα της σφάδαζε από πόνους και καημούς, μα το ‘χα πάρει απόφαση και το μόνο που ‘θελα να φτάσω και να αγγίξω, ήταν ο πήχης για τη ζωή μου την ίδια.
Τυφλή να ‘μουν θα έβλεπα και τον εμπαιγμό, λόγω διαίσθησης, αλλά ξέρεις, τα δικά σου μάτια ψυχής δεν κατάφερες να τα ξεγελάσεις και κοιτώντας μέσα τους διέκρινα και την κοροϊδία, μα πάνω απ’ όλα εκείνο το θολωμένο το μυαλό, που ευχαρίστως θα το ‘κανα κομμάτια και θα το ‘δινα βορά στα άγρια θηρία. Έτσι θα σε απάλλασσα κι εσένα από νοσηρά κύτταρα εγκεφαλικά και ίσως με το νέο που θα σου ρίζωνα, να ‘χαμε όχι μέλλον, αλλά να, εκείνο το συναίσθημα, να μη σ’ αγνοώ και να μη σ’ ακυρώνω για όλα σου και τα πάντα σου. Αλήθεια, λες να την ξέρεις τη λέξη άραγε; Μήπως να στη θυμίσω εγώ τώρα; Όχι, δε θα χαλάσω άλλο τη ζαχαρένια μου, που τώρα έγινε μελένια. Εξάλλου εσύ κατοικείς στη χαμένη σου Ατλαντίδα κι εγώ σε τόπο μέλλοντος και καθάριου τοπίου αλήθειας και μόνο.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου