Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Κοιτάζει ο ένας τον άλλον, κοιτάς και εσύ έναν έναν…
Γελάμε όλοι, ο ένας με κάποιο κουσούρι του άλλου.
Ο ένας θα κουτσομπολέψει τον άλλον!
Κοντοί ή ψηλοί, αδύνατοι, εύσωμοι… δόντια ωραία, μάτια όχι καφέ.
Όχι αυτό το καστανό το συνηθισμένο! Το θέλουμε γαλανό ή κατά προτίμηση πράσινο ή γκρίζο!Ωραίο το γκρίζο!
Πόσο τέλειο θα ήταν να ζητάμε κάτι και το μαγικό τζίνι να μας το χαρίζει απλόχερα, σαν αστέρι να πέφτει στην αγκαλιά μας και να λέμε “ευχαριστούμε Θεέ μου παντοδύναμε!”.
Και εγώ εσένα παράγγειλα και ήρθες πακέτο προς κατανάλωση πίκρας και πόνου.
Πού να ήξερες όμως ότι θα γινόμουν αστέρι!
Το ωραιότερο αστέρι, ακόμα και από του ουρανού το πιο λαμπερό! Περπατούσα σαν βόδι… Ναι, σίγουρα δίκιο είχες.
Κοιτούσα σαν χαζή, ακόμα πιο σίγουρο!
Επιβίωνα καθημερινά από το ρατσισμό σου.
Πρώτα εσένα και μετά των υπολοίπων. Κορόιδευαν βάζοντας χέρια μπροστά στο στόμα, να μη καταλάβω τι μ@λ@κί@ θα πούνε, λες και δεν ένιωθα!
Ένιωθα τα πάντα, την απόρριψη… Το κόστος; Δάκρυα κρυφά.
Παιχνίδι για πολλούς, μα η τράπουλα χωρίς τον άσσο γίνεται; Δεν γίνεται!
Ούτε χωρίς το δέκα το καλό γίνεται. Όχι βέβαια!
Να ‘σαι και εσύ λοιπόν!
Κατώτερη των προσδοκιών σου.
Αχ καημένε! Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Έμεινες στην αχανή και μαγκουφιασμένη σκέψη σου, με βοηθούς τους κανταδόρους φίλους σου, να συμπάσχουν στο χάλι σου και να σε πείθουν για τις αξίες σου.
Για αυτές τις αξίες που δεν συμπεριλάμβαναν εμένα.
Και εγώ ζωγράφιζα, ζωγράφιζα στα χαρτιά μου, έγραφα, έγραφα, ξεδίπλωνα τις σκέψεις μου.
Ξεσπούσα την πίκρα μου όσο εσύ έπινες τις μπύρες σου, όσο έτρωγες τους εκλεκτούς μεζέδες σου κρυφά βέβαια από μένα, μη ζηλέψω και γίνω άλλη τόση…
(Δεν φταίω εγώ, τα λόγια σου λέω) και μεταξύ χαχανητών και ανδρικών συζητήσεων, άκουγα και τα ψιθυριστά λογάκια για τα γκομενάκια και τα όμορφα οπίσθιά τους.
Τρομάρα σου… δεν φαντάστηκες κακομοίρη πως η δική σου αδυναμία, έγινε δική μου δύναμη.
Έλα στο τώρα!
Η πένα έφερε δύναμη!
Ανθρώπους που μου έδειξαν το δρόμο. Αυτούς που δεν ρώτησαν ποτέ τίποτα. Αυτούς που θαμπώνονται από ένα στυλό, απλό, με μελάνι φθηνό.
Αρκεί που δεν τους τρομάζει η πένα μου.
Όταν εσύ έπαιζες την τύχη σου στα χαρτιά, εγώ έπαιξα με τη δύναμη της πένας.
Έλα να με δεις λοιπόν αφού το θες. Να με βρεις σήμερα!
Είσαι ίδιος, απαράλλαχτος, δηλαδή το ίδιο μ@λ@κ@ς παραμένεις.
Εγώ; Διάβασα το μήνυμά σου…
“Συγνώμη για όλα! Θέλω να ξαναγνωριστούμε από την αρχή!”…
Κλασσικό “διαβάστηκε” και χ€στηκ€ από μένα!
Όχι, δεν θα ξαναγνωριστούμε. Τα σημάδια που άφησες, τα έσβησα. Χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν με αγγίζουν τα λόγια σου. Άλλαξα… εσωτερικά.
Μα τώρα όμως σου αρέσω; Ίδια είμαι… απ’ έξω.
Άλλαξε η δύναμή μου! Αυτή μου έδειξε το δρόμο.
Δεύτερη ευκαιρία;
Δεν είμαι φυλλάδιο καλέ μου.
Ούτε θα παριστάνω την υπεράνω.
Αδιάφορος μου είσαι.
Αδιάφορος σου λέω.
Άγνωστος.
Άργησες, πέρασες, μα δεν με ακούμπησες.
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου