Καθόταν στον κόκκινο καναπέ και χάζευε το παράθυρο, είχε κολλήσει στην άκρη του παραθύρου όπου υπήρχε μια ρωγμή. Χωρίς να κουνιέται, είχε χαθεί στον δικό της κόσμο. Ήταν φθινόπωρο όταν ο γιος της, της ανακοίνωσε ότι θα γυρίσουν στην Γερμανία για να δουλέψουν. Μα αυτή δεν ήθελε, πού θα άφηνε την αγαπημένη της εγγονή, δεν μπορούσε να ζήσει μακριά της. Δεν γινόταν όμως αλλιώς, έχασαν την δουλειά τους και τα χρήματα που είχαν στην άκρη τελείωναν. Ο πατέρας του ήταν ένας τεμπέλης, δεν έκανε τίποτα για να βρει λύση. Έτσι ο γιος έπρεπε να πάρει τα ηνία.
Στην Γερμανία γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα 15 του χρόνια, μετά οι γονείς του αποφάσισαν ότι πρέπει να γυρίσουν στην πατρίδα. Είχαν αρκετά χρήματα για να ανοίξουν ένα περίπτερο και να αγοράσουν σπίτι. Στην αρχή όλα ήταν πολύ καλά, καθώς περνούσαν όμως τα χρόνια, ο πατέρας του βαρέθηκε να δουλεύει και έτσι παράτησε το περίπτερο, αναγκάστηκε να το κλείσει αφού δεν είχε έσοδα. Η μόνη λύση ήταν η Γερμανία, όμως και πάλι ο πατέρας δεν είχε σκοπό να φύγει, είπε στον γιο του να πάει με την μητέρα του να βολευτούν και θα ερχόταν μετά. Έτσι και έγινε, η Μελπομένη με τον γιο της αναχώρησαν για τα ξένα, η καρδιά της είχε γίνει χίλια κομμάτια, η ψυχή της αιμορραγούσε.
Μέρα με την μέρα, η Μελπομένη έχανε τα λογικά της, πρώτα η κατάθλιψη και μετά η σιωπή. Δεν έβγαζε λέξη, παράτησε την δουλειά στο εργοστάσιο και το μόνο που έκανε είναι να κάθεται σε εκείνον τον κόκκινο καναπέ και να κοιτάζει την ρωγμή στο ξύλινο παράθυρο. Χαμένη, με μάτια άδεια από κάθε συναίσθημα. Περνούσαν οι μέρες και αυτή στο ίδιο σημείο, ο γιος της δεν ήταν πουθενά, τίποτα δεν ακουγόταν στο σπίτι πια, μόνο μια φιγούρα με μάτια θολά να κρατάει ένα ματωμένο μαχαίρι, ήταν τρέλα ή εκδίκηση, κάνεις δεν θα το μάθει.
Μια κλωστή λεπτή χωρίζει την λογική με την τρέλα, σας εύχομαι να μην το ζήσετε ποτέ, αυτό το μαχαίρι έσταζε στον άσπρο καναπέ που με τον καιρό έγινε κόκκινος.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου