Μικροί άνθρωποι, μεγάλα λόγια

 Μικροί άνθρωποι, μεγάλα λόγια

Το παράθυρο του αμαξιού μου ανοιχτό, με τον αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο…
Η φωνή του λαϊκού τραγουδιστή: “Μεγάλαααα λόγια μη μου λες, όσα ακούω τα ξανάκουσα τόσο φορές! Μεγάλα λόγια δεν θα πω…”, κάνουν την ψυχή μου να θεριεύει από πόνο, να χτυπά ακανόνιστα.
Μου είπες τόσα που ο θυμός συνεχίζει το δικό του το παιχνίδι, τα δάχτυλά μου αγγίζουν με μανία το CD player.
Το cd πετιέται και αυτό έξω απειλητικά, σαν να μπούχτισε να λέει τα ίδια και τα ίδια χωρίς αλήθειες.
Το άρπαξα και το δάγκωσα σαν υστερική. Το έφτυσα με απαξίωση και αηδία…
Το πέταγμά του από το παράθυρο τρόμαξε μια γάτα περαστική.
Δεν έφταιγε και αυτό… δεν φταίνε τα αντικείμενα και οι λέξεις που μας φέρνουν κοντά στους ανθρώπους ή μας απομακρύνουν.
Οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι.

Εσύ φταις αν ήσουν μικρός και τα λόγια σου μεγάλα!
Εσύ παρίστανες τον ξεχωριστό!
Εσύ πουλήθηκες σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο ίσως!
Γιατί σε αγάπησα τόσο;
Ήσουν το βραβείο της πονεμένης μου ψυχής.
Εκείνος ο άντρας, ο μεγάλος, που έλεγε “κοριτσάκι μου”. Εκείνος που με έσφιγγε και μου έλεγε: “όσο είσαι πλάι μου, δεν έχεις ανάγκη κανέναν και τίποτα!”. Και εμένα της ηλίθιας κοβόταν η αναπνοή σε κάθε λέξη. Δώρα, λουλούδια, αγκαλιές, υποσχέσεις, όνειρα, σφραγισμένες αναμνήσεις στων παραμυθιών μου το κουτί με τις καρδούλες.
Θα καιγόσουν στη φωτιά για χάρη μου, έτσι έλεγες!
Λόγια, λόγια, λόγια, λόγια χαραγμένα στο νου μου!
Το χαζό κορίτσι που φαντάστηκε τον ιππότη στο άσπρο άλογο. Μόνο που η ferrari είχε πολλά άλογα και χωρούσαν κάθε μέρα και άλλες πριγκίπισσες.

Ο Θεός βοήθησε; Είτε η μοίρα; Είτε η τύχη; Ό,τι πιστεύει ο καθένας.
Και μου έφερε τα ψέματά σου λίμνες μπροστά μου.
Δουλειά 1) δουλειά 2) δουλειά 3) 4) στο κινητό σου, όσο σταμάτησες στο περίπτερο για τσιγάρα.
Χαμογέλασα μπροστά στα σκούρα μάτια σου υγρά και παθιασμένα όταν επέστρεψες.
Μεγάλα λόγια από μικρούς, μικρούς και γελοίους καραγκιοζοπαίχτες… Πάλεψα να απωθήσω από το μυαλό μου τις αποκαλύψεις… δύσκολο ήταν.
Δεν άργησα να νιώσω το μαχαίρι να χώνεται στο σώμα μου.
Η επόμενη μέρα ήταν σημαντική.
Η δουλειά 1, δουλειά 2, δουλειά 3, δουλειά 4, αναλόγως την προτεραιότητα, ήταν στη θέση της συνοδηγού πλάι σου, όπως εγώ άλλες φορές.
Άλλη πορεία, άλλο ρεστοράν, άλλη διασκέδαση, άλλο ξενοδοχείο, γιατί έμενες με την την “αδερφή” σου. Με είδες μέσα στο τζιπ, πάγωσες και προσπέρασες σαν σίφουνας στο πλάι. Μήνυμα στο κινητό μου την ίδια στιγμή!
“Αγάπη μου είναι η αδερφή μου, την αφήνω σπίτι μου και έρχομαι να σε δω σε λίγο, περίμενε”.

Ψεύτικες προσδοκίες;
Βουτιές στο ψέμα, αλοιφή στις πληγές μου.
Αλητεία όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε άλλες σαν εμένα.
Ποταποί άνθρωποι!
Μα δεν σου χρωστάω ούτε μία λέξη! Ούτε μία απάντηση, ούτε ένα γιατί, δεν σου χρωστάω τίποτα.
Η μάσκα έπεσε μικρέ μου άνθρωπε, στους δύο τρίτος δεν χωρεί και στη δική μου την ψυχή χαρέμι δεν χαρίζω. Και αν έτυχες σκουπίδι εσύ, δες με, σε καθαρίζω! 

https://gynaikaeimai.com/

Ευαγγελία Αλιβιζάτου