Ελεος

Μια ιστορία από το Coyote Poetry

(Ένα θλιβερό ποίημα. Χρειαζόμαστε περισσότερους φίλους. Περισσότερη ευγένεια.)

Ελεος

Νεαρός μαύρος.
22 χρονών.
Καθόταν μόνος του και έτρωγε μόνος του στο mess hall για πολλές μέρες.
Τον παρακολουθούσα και αναρωτήθηκα γιατί;

Ήξερα μεγάλο πόνο και καταλάβαινα το πρόσωπο και τα μάτια του.

Άρχισα να κάθομαι μαζί του.
Δεν είπε τίποτα για πολλά γεύματα.
Άλλοι στρατιώτες είπαν ότι ήταν τρελός.

Ένα πρωί στο πρωινό.
Με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια.
Μου είπε.
«Μερικοί από τους φτωχούς ήταν ακόμα ζωντανοί στην κοιλάδα του Θανάτου. Ακόμα ανέπνεαν.
Κομμάτια σωμάτων που μιλούν σε μια ξένη γλώσσα. Κράτησα τόσα πολλά από αυτά. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ακούσω».

Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Με ρώτησε.
«Υπήρχε σκοπός αυτός ο πόλεμος;»

Κοιτάζω τα θλιμμένα μάτια του. Του είπα.
«Έκανες ό,τι μπορούσες. Το έλεος κάποιου που ακούει τα τελευταία σου λόγια επιτρέπει στους φτωχούς
να μετακινηθούν στο επόμενο μέρος με το όραμα μια ευγενική καρδιά. Όχι τα αιματηρά σκατά του πολέμου».

Έμεινε πολύ ήσυχος για λίγο. Ψιθυρίζει.
«Το μόνο που βλέπω είναι θάνατος και αίμα στα όνειρά μου. Δεν μπορώ να δω κανένα καλό στη ζωή μου τώρα. Τι μπορώ να κάνω?'"

Τον πήγα στην παραλία της Βιρτζίνια. Δεν είναι πολύς ο κόσμος τους τελευταίους μήνες του χειμώνα.
Τον έβαλα να πιει πολλά long Island ice teas.
Ήπιαμε μέχρι που δεν μπορούσαμε να δούμε πια.

Περιπλανηθήκαμε στην ακτή της Βιρτζίνια.
Παρακολούθησε τον χορό του Ατλαντικού στην ακτή.

Γυρίζει προς το μέρος μου. Με ρώτησε? «Τι στο διάολο προσπαθείς να μου κάνεις;
Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχο;

Του πέρασα το ουίσκι.
Του είπα. «Μας έχουν πει ψέματα. Κανείς δεν νοιάζεται αν οι άνθρωποι ζουν ή πεθαίνουν. Ήμασταν απλώς μισθοφόροι για χρήματα και πετρέλαιο. Ας ουρλιάξουμε στους Θεούς. Ας ουρλιάξουμε στον άνεμο. Πες στον κόσμο να ξεφύγει. Τότε ίσως βρούμε το έλεος να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας».

Μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. Μου είπε. «Είσαι τρελός».

Σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να τρέχει κάτω από την απόκοσμη νυχτερινή παραλία.
Κραυγές και κλάματα.
Έτρεξε στη θάλασσα.
Φωνάζει «σκότωσε με, βάλε τέλος στην αιματηρή μου ζωή».

Ορκίζομαι ότι είδα κάποιον μαζί του.
Πέταξα το πορτοφόλι μου στην άμμο.
Μπήκα στην κρύα θάλασσα να τον πάρω.
Με περίμενε.

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του.
Χαμογέλασε και μου είπε. "Είμαι εντάξει.
Ξέρω ότι πρέπει να συγχωρήσω τον εαυτό μου.

Γυρίζει και με κοιτάζει στα μάτια.
Ψιθυρίζει. «Σας ευχαριστώ για το έλεος της φιλίας σας. Κανείς δεν ήρθε όταν ήμουν μόνος και φοβόμουν. Προσευχήθηκα για συγχώρεση. Με ανάγκασες να αντιμετωπίσω τη ζωή μου».

Κοιτάζει τον πρωινό ήλιο που ανατέλλει από την ανατολή. Μου είπε. «Τελείωσα με τον στρατό. Δεν θα αγγίξω ένα όπλο ούτε θα βλάψω άλλο άτομο».

Ένα μήνα αργότερα στο σταθμό των λεωφορείων Greyhound πήγαινε σπίτι. Πήγα να του σφίξω το χέρι. Με άρπαξε και μου έδωσε μια αρκούδα αγκαλιά. Με φίλησε το μέτωπο. Μου είπε.
«Η μαμά θα με γιατρέψει με την αγάπη της. Η αδερφή θα με διασφαλίσει ότι είμαι εντάξει. Και θυμάμαι το πρόσωπό σου και αυτό που μου έδωσες. Έδωσες έλεος σε έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη».

Coyote