Σ’ αγαπάει ή βελούδινα σε σκοτώνει;

 Σ’ αγαπάει ή βελούδινα σε σκοτώνει;

Πόσο καιρό σου πήρε αλήθεια να δεις πόσο σκάρτοι είναι όλοι γύρω σου, να αντιληφθείς την φτήνια ψυχής όλων όσων βρίσκονταν κοντά σου; Πόσο καιρό σου πήρε να νιώσεις πως όλοι ανεξαιρέτως που σε περιτριγύριζαν από τη γέννησή σου ακόμη, δεν ήταν παρά ελεεινοί εκμεταλλευτές της καρδιάς σου; Πόσα χρόνια ζούσες μέσα στο ψέμα ότι κάποιοι σ’ αγαπούν, σε νοιάζονται, σε υπολογίζουν;

Σου φαίνεται φυσιολογική αυτή η καθολική απαξίωση όλων όσων είχες στην καρδιά σου ως τώρα; Σου φαίνεται εφικτή; Σου φαίνεται έστω στατιστικά πιθανή; Μάλλον όχι…

Κι είναι κι εκείνος ο “ένας” ή εκείνη η “μία”, που εμφανίζεται σε ανύποπτη στιγμή στη ζωή σου και αναστατώνει τα πάντα σου, γιατί δεν μοιάζει με κανέναν. Είναι που ο έρωτας ξαφνικά αποκτά τη μορφή του και τα μάτια σου κάνουν καρδούλες στη σκέψη του. Αυτός που σ’ αγαπάει αληθινά, ειλικρινά και κυρίως ανιδιοτελώς. Που θέλει μόνο το καλό σου, το καλό σας. Όμορφο δεν ακούγεται;

Είναι όμως;

Πόσο όμορφα σε απογύμνωσε αυτός ο έρωτας από κάθε τι περιττό μέσα σου και γύρω σου… Πόσο όμορφα έβαλε φωτιά σε όλο σου το παρελθόν και σε κάθε έναν που ήταν κομμάτι σου… Με πόση αληθινή αγάπη σου άνοιξε τα μάτια και σ’ έκανε να δεις τις πραγματικές προθέσεις όλων όσων νόμιζες πως σ’ αγαπούσαν… Με πόση ανιδιοτελή αγάπη, έριξε τις μάσκες όλων όσων μέχρι τότε πίστευες πως σε νοιάζονταν… Πόσο όμορφα όλα ε; Το τοπίο γύρω σου είναι καθαρό πια.

Κι έρχεται μια μέρα που η σκόνη που είχε ξεσηκώσει αυτός ο έρωτας, αρχίζει να καταλαγιάζει. Κι αρχίζουν να ξεθολώνουν τα μάτια. Κι αρχίζεις να βλέπεις καθαρά. Πραγματικά καθαρά. Και γύρω σου δεν έχει απομείνει κανείς. Μόνο εκείνος. Και οι δικοί του άνθρωποι. Όχι οι δικοί σου. Εκείνους κατάφερε να τους απομακρύνει, να τους εξοντώσει, να τους διαγράψει απ’ τη ζωή σου. Κατάφερε να σε απομονώσει από κάθε τι “δικό σου” και να σε κάνει αποκλειστικά και μόνο “δικό του”. “Διαίρει και βασίλευε”… έχεις ακουστά;

Και τώρα που η σκόνη αυτού του έρωτα έχει καταλαγιάσει, τώρα που βλέπεις καθαρά… Πόσα θυσίασες για να υπάρχει δίπλα σου και να σε χειρίζεται σαν μαριονέτα; Πόσα κομμάτια ψυχής ξερίζωσες, για να τους βγάλεις όλους από μέσα σου; Έμεινες αγκαλιά με την αλήθεια όπως σου έταζε ή έμεινες μόνος, μισός, άψυχη κούκλα που τα χέρια του σου κινούν τα νήματα; Άξιζε αυτή η θυσία τελικά; Πόσο μόνος είσαι αλήθεια; Πόσο τοξικά του επέτρεψες να σ’ αγαπήσει; Πόσο βελούδινα κατάφερε να σε σκοτώσει;

https://gynaikaeimai.com/

Κική Γιοβανοπούλου