Με λένε Εύα και κάνω ό,τι γουστάρω!
Υπάρχουν αλήθειες που πονάνε, είναι οι σκέψεις που σε ταράζουν. Είναι το άδικο που σου τσουρουφλίζει την ψυχή. Είναι που η ευγένεια της καρδιάς σε κάνει θύμα των περιστάσεων.
Ναι, είμαι η Εύα και έχω πονέσει.
Όχι, δεν είμαι σε ομάδα ανωνύμων. Έχω υπάρξει θύμα κακομεταχείρισης, έχω υποφέρει από ανόητους και ανόητες σχέσεις φιλίας, συγγένειας, δεσμών.
Χρόνο πολύτιμο που αφιέρωσα για όποιον δεν πρόσφερε το χέρι του και την ψυχή του, τα συναισθήματά του, να αγγίξει τα δικά μου.
Κεφάλαιο φιλία.
Δεν πίστεψα ποτέ στα άτομα που με τριγύριζαν με ανόητες φράσεις: από ‘δω η φίλη μου.
Φίλοι είναι αυτοί που τους μετράς στα πρώτα δύο, ίσως και ένα δάχτυλο του ενός χεριού.
Η μοναδική σύνδεση που ενώνει με γνώμονα το μοίρασμα συναισθημάτων, χωρίς απαραίτητα να είσαι στο τηλέφωνο όλη μέρα.
Όχι ρε φίλε, δεν είσαι φίλος μου. Είσαι απλά γνωστός.
Φίλος είναι μόνο οποίος στέκεται δίπλα σου άυπνος στα καλά και στα κακά επί σειρά δεκαετιών. Δεκαετιών όχι μηνών.
Χρόνος που χάθηκε προσπαθώντας να αλλάξω τις προτεραιότητές μου και τα θέλω μου για τα θέλω ανθρώπων που ακόμα και αν έχουν φύγει από τη ζωή, δεν μου χάρισαν ποτέ ένα “ευχαριστώ”, “ευχαριστώ για την φροντίδα.”
Χρόνος που πέταξα για να σηκώσω όρθιους τους πεσμένους, δίνοντας τη δική μου ψυχούλα, μήπως και φερθούν με καλοσύνη στον εαυτό τους πρώτα.
Χρόνος που πέταξα για να ξεσκονίσω τις βρωμιές άλλων που με κοιτούσαν υποτιμητικά.
“Κάνε και αυτό… Τι κοιτάς; Κουράστηκες; Κιόλας;”
Ναι βρε γελοία, κουράστηκα μετά το δέκαωρο βάρδιας να καθαρίσω και σαράντα ψάρια για το τραπέζι της γιορτής της κακομαθημένης πριγκίπισσάς σου!
Μετάλλιο βλακείας για την καλοσύνη μου.
Να χαρίζω σε κοπρίτες και τεμπέληδες, σε άψυχες κούκλες ψωνισμένες, αξίες γνώσεις, συναισθήματα.
Άντεξα προσβολές, κριτικές γνωστών και αγνώστων.
Δεν ξέρω πόσο κοστολογείται μία ψυχή. Δεν ξέρω καν πώς τα κατάφερα, ούτε γιατί γινόμουν αποδέκτης κακών συμπεριφορών. Μα διαπίστωνα πως όσο πιο πολλά έδινα, τόσο χειρότεροι γινόταν.
Άγχος να μπορώ να είμαι το λίγο από όλα για όλους.
Δεν απαίτησα ποτέ μία καραμέλα. Αν η γυναίκα πρέπει να έχει δικό της “ταμείο”, καλώς. Αν δεν έχει, χάθηκε.
Και όταν εντέλει το έχει, ή χάνει την μπάλα ή κατηγορείται ξαφνικά ως χειραφετημένη και πήρε ο πισινός αέρα.
Άντρες, κάποιοι… όχι όλοι φυσικά! Εξαρτάται πού θα πέσεις. Εξαρτάται πόσο καραγκιόζης μπορεί να είναι κάποιος ως άντρας ή ως ανδρείκελο.
Επιλογή του!
Προσδοκίες… αλλαγή συμπεριφοράς.
Ούτε στο όνειρό σου δεν θα συμβεί, άλλωστε δεν έχει αξία να αλλάξει κανένας για σένα, αλλά για τον ίδιο. Κάποιες φορές ψάχνω αν έκανα λάθος και αν φταίω, ζητώ συγνώμη. Αν όχι, αδιαφορώ. Και τότε έρχεται η δική σας σειρά να πονέσετε όσοι με πληγώσατε. Στο τέλος τρώτε τόσες κλωτσιές από την λίγη συνείδησή σας… που γίνεστε χειρότεροι.
Μα δεν χαίρομαι. Δεν χαίρομαι δυστυχώς! Ίσως με τρώει η καλοσύνη η ρημάδα… δεν χαίρομαι.
Δεν ρίχνω ένα χαστούκι στην ποταπή προσωπικότητά σας.
Φροντίζω τον εαυτό μου όμως πλέον!
Έπαψα να εμπιστεύομαι το κάθε σαχλοκούδουνο που παλεύει να πιαστεί από τον τοίχο πριν χτυπήσει 12:00 και μεταμορφωθεί σε βάτραχο.
Σήμερα με λένε Εύα και κάνω ό,τι γουστάρω!
https://gynaikaeimai.com/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου