Άρχισαν τα πρωτοβρόχια…
Η εποχή άλλαξε και η φύση προετοιμάζεται για την αλλαγή, λίγο πριν όλα παγώσουν τον χρόνο και πέσουν τα πάντα που αφορούν την φύση, για να ξεκουραστούν, να πάρουν δύναμη μέχρι να έρθει η στιγμή να ανθίσουν και πάλι. Στις πρώτες σταγόνες της βροχής ζω αναμνήσεις από το αγαπημένο μου χωριό. Αυτή η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα μου σπάει τα ρουθούνια και γίνομαι και πάλι παιδί, τότε που δεν φοβόμουν να κάτσω κάτω από τις σταγόνες και χόρευα στον ρυθμό της μουσικής που εκείνη την στιγμή συνθέτει η φύση. Μια μελωδία μοναδική ηχεί στα αυτιά μου και με παρασύρει το χέρι να απλώσω για να καθαρίσω την ψυχή μου. Τώρα πλέον στέκω πίσω από το παράθυρο και απολαμβάνω τις σταγόνες να χορεύουν πάνω στα πλακάκια του μπαλονιού. Πόσο πίσω με γυρνάει αυτή η εποχή, τότε που μόλις ξεκινούσε η βροχή, έβαζα την ζακέτα μου και έτρεχα στην βεράντα να απολαύσω ό,τι αγαπώ πολύ, το νερό να ενώνεται με την φύση σε μια γιορτή μοναδική. Από κάτω το ποτάμι κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ειδυλλιακή.
Ήρθαν τα πρωτοβρόχια και το κορμί κρυώνει, παλεύει η ψυχή να παραμείνει ζωντανή. Τώρα το μυαλό δημιουργεί εικόνες με φύλλα πεσμένα σε ένα δάσος που μοιάζει μοναχικό, που άλλαξαν τα χρώματα από πράσινο σε πορτοκαλί και κίτρινο και έγινε το τοπίο πιο ρομαντικό. Πάντα μου άρεσαν οι εποχές που είχαν μια μετάβαση, από καλοκαίρι σε φθινόπωρο και από χειμώνα σε άνοιξη. Εκεί γίνονται οι μεγαλύτερες αλλαγές, όχι μόνο στην φύση, μα και μέσα μας, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μια αναγέννηση της φύσης. Στις πρώτες σταγόνες βλέπω μια ζωή που θέλει να ξεπλυθεί από κάθε άσχημο, να σβήσει στιγμές που δεν αξίζει να θυμάσαι. Κοιτώντας και αφουγκράζοντας την μελωδία, κλείνω τα μάτια και χάνομαι πιο πολύ εντός μου. Θέλω να ψάξω πού είναι τα δικά μου λάθη, σε τι σχέσεις άφησα να χαθώ, γιατί επέτρεψα την τοξικότητα να εισβάλει μέσα μου, πώς έγινα σαν αυτά που απέφευγα για χρόνια. Στην πρώτη βροχή παρακολουθώ τον σκοτεινό ουρανό, σύννεφα γκρίζα κάλυψαν όλη την γη, μα εκεί κάπου μακριά ο ήλιος προσπαθεί να βρει μια ρωγμή για να περάσει έστω μια ηλιαχτίδα, την ελπίδα ότι μετά την μπόρα, σειρά έχει το ουράνιο τόξο, γεμάτο χρώματα σκορπώντας χρυσόσκονη στα σκοτάδια του χθες.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου