Το φιλί του Ιούδα
Κι αν κάτι θα ήθελα να αλλάξω, είναι αυτή η αφέλειά μου, που κάθε φορά που κάποιος μου καρφώνει ένα ακόμη μαχαίρι στην πλάτη, ψάχνω να βρω τους λόγους, αναζητώ απεγνωσμένα δικαιολογίες. Τότε που με πείσμα ψάχνω να βρω τα δικά μου λάθη με μεγεθυντικό φακό κι ας θολώνει συχνά το γυαλί του απ’ τα δάκρυά μου. Τότε που αυτομαστιγώνομαι αλύπητα, χρεώνοντάς μου λάθη, αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν μου αναλογούν.
Αν κάτι θα ήθελα να αλλάξω, είναι η έκπληξη που πάντα νιώθω, κάθε που κάποιος που αγκάλιασα στοργικά, που φίλησα μητρικά, που αγάπησα αληθινά, με προδίδει με Ιούδα φιλί. Τότε που προσπαθώ να μπω στη θέση του, να βρω τα ελαφρυντικά του, να αιτιολογήσω την προδοσία του. Τότε που κατακρεουργώ τη λογική μου, για να βρω λογική στις πράξεις του.
Κι αν κάτι θα ήθελα ν’ αλλάξω, είναι το πείσμα μου πως δεν γίνεται, δεν μπορεί, αποκλείεται να σκοτώνεις ελαφρά τη καρδία κάποιον που άνευ όρων σ’ αγάπησε. Το πείσμα μου πως δεν γίνεται, δεν μπορεί, αποκλείεται να υπάρχει “το τέρας”, αυτό που όσες φορές κι αν βρεθεί μπροστά μου, κάθε φορά θα με εκπλήσσει. Κι ίσως αυτό μου το πείσμα να μου θυμίζει πως δεν θα πρέπει ποτέ να του μοιάσω.
Κι αν κάτι θα ήθελα να αλλάξω, είναι αυτή η αφέλειά μου, που κάθε φορά που κάποιος μου καρφώνει ένα ακόμη μαχαίρι στην πλάτη, ψάχνω να βρω τους λόγους, αναζητώ απεγνωσμένα δικαιολογίες. Μα είναι κι αυτή η φωνή μέσα μου, που ολοένα και δυναμώνει. Αυτή που μου φωνάζει… “το κακό δεν είναι ότι έπαιξαν “βρώμικα”, αλλά ότι ένα μέρος μέσα σου λέει “δεν το εννοούσαν”. Ήξεραν τι έκαναν… προχώρα!”.
Κική Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου