Οι δείκτες του ρολογιού…
Βράδιασε για άλλη μια φορά, σιωπή σε όλο το σπίτι και στο βάθος ο ήχος από τους δείκτες του ρολογιού που κρέμεται στην κουζίνα.
Τικ τακ… και καθώς περνάει η ώρα, ο ήχος αρχίζει να μου τρυπάει το μυαλό. Πόσα δευτερόλεπτα άραγε να μετράει μια ανάμνηση ετούτη την νύχτα; Σε πόσα λεπτά μια στιγμή μπορεί να διαλυθεί και να χαθεί μια για πάντα;
Πόσο θέλω να σταματήσει έστω μια στιγμή ο χρόνος, θέλω μια φορά οι δείκτες να πάνε ανάποδα, να φέρουν ξανά χαμόγελα ευτυχίας που χάθηκαν στο χθες.
Αρχίζω και τρελαίνομαι μέσα στην σιωπή, με ήχους που θυμίζουν ότι τα λεπτά περνάνε τόσο γρήγορα, που δεν μπορώ να καταλάβω ποτέ ήταν που καθόμουν μικρό κορίτσι στο κρεβάτι του παιδικού μου δωματίου και κρατούσα στην αγκαλιά μου μια κούκλα, ήταν όνειρο να γίνω μητέρα. Τώρα όμως που ο χρόνος έφυγε σαν νερό, η αγκαλιά μου έμεινε άδεια από την παιδική φωνούλα που κάποτε μέσα μου φώλιαζε μια μικρή καρδούλα.
Άραγε πόσα όμορφα και πόσα δύσκολα θα έρθουν να με επισκεφτούν τούτη την βραδιά; Μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και με μουσική το τικ τοκ του ρολογιού.
Ξαφνικά οι δείκτες άρχισαν να γυρνάνε σαν τρελοί και το κεφάλι μου ζαλίστηκε, πόσες αναμνήσεις να χωρέσει πια αυτή η ψυχή, πόσο αίμα να αντέξει η πληγή που μένει χρόνια ανοιχτή;
Πώς ο χρόνος γίνεται θηλιά και οι δείκτες σύμμαχοι σε σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού;
Εκεί, σε μια γωνιά στέκω και βλέπω το άψυχο κορμί σου, πάγωσε το σώμα, πάγωσε η στιγμή, μα το πρόσωπο ήρεμο έφυγε από αυτή την γη.
Μόνο τότε του ρολογιού οι δείκτες σταμάτησαν και δάκρυσαν, άφησαν για λίγο τον χρόνο έξω από το δράμα.
Μα τι σκέψεις ετούτη την βραδιά… ας σταματήσει κάποιος τους δείκτες του χρόνου, δεν θέλω οι στιγμές να τρέχουν, θέλω το τώρα να διαρκέσει λίγο παραπάνω. Θέλω οι αναμνήσεις να με κάνουν να χαμογελάω, χωρίς να κοιτάω τι ώρα είναι και ποια χρονολογία έχουμε. Ακόμα και γερασμένη, ο ήχος αυτός με ανατριχιάζει, μου θυμίζει ότι στο μπροστά υπάρχει ένα μικρό τέλος.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου