Αγέρι είναι και φυσά, κάπου θα καταλήξεις!
Νιώθω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να φορέσω τα παπούτσια κάποιου άλλου ούτε για λίγο, ούτε για πολύ.
Η κοινή λογική λέει ότι δεν φοράμε το ίδιο νούμερο όλοι.
Ίσως δεν ταιριάζει σε όλους μας η λέξη “νούμερο”.
Οι πολυσύνθετες ενδεχομένως λέξεις όπως: “μην γεμίσεις μύκητες”, είναι όλα αυτά τα μικρόβια που αν κάνεις το λάθος και τα αγγίξεις ακόμα και για λίγο, αυτά θα έρθουν και θα κολλήσουν πάνω σου σαν βδέλλες.
Είναι τα καλά και τα συμφέροντα της καθημερινότητας.
Είναι αυτοί που σε βλέπουν ως τρόπαιο στην ανέλιξή τους, μόνο που εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι, ίσως γιατί νομίζεις ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι… στην αρχή.
Κάποιοι δεν θα έπρεπε να λεγόμαστε καν άνθρωποι, αν είχαμε επίγνωση των λαθών μας.
Λίγο ή πολύ, την “πατάτα” αυτή την έχουμε πατήσει όλοι.
Είναι κάτι σαν το Joker.
Σου εξιστορούν την ζωή τους με στυλ βασιλιά της δημιουργίας, που στην ουσία σε παρακαλούν να εισπράξουν από την λάμψη σου.
Όταν λυπούνται να ξοδέψουν μισό ευρώ στη κλήση και σου λένε “πάρε με”.
Όχι ρε φίλε, δεν θα σε πάρω ούτε έτσι, ούτε αλλιώς.
Όχι ρε φίλε, δεν σε γουστάρω, γιατί είσαι ποτισμένος στη μιζέρια.
Όχι ρε φίλε, δεν σου χαρίζω την λάμψη μου. Την γνώση μου. Την κούρασή μου. Την ψυχή μου. Δεν την αξίζεις.
Όχι ρε φίλε, δεν αξίζεις ούτε για διακοσμητικός.
Όχι ρε φίλε, δεν είσαι σε θέση να απαιτείς.
Είπα “φίλε”… και νιώθω κολλημένη την μούντζα από το ίδιο μου το χέρι, στο πρόσωπό μου.
Καυτό συναίσθημα ο θυμός.
Άνθρωποι που βαδίζουν πάνω σε περιττώματα αρκεί να ανελιχθούν επαγγελματικά, να κυριεύσουν μέσω της γλίτσας που τους κάνει να ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα.
Παθητικοί δέκτες στο ασήμαντο της καθημερινότητας, δίχως όνειρα, δίχως συναισθηματικό κόσμο, αδύναμοι χαρακτήρες ανθρώπων προσδοκούν τα πάντα.
Φτιάχνοντας την αυλή του Βασιλιά με αυλοκόλακες να χειροκροτούν για το κενό, ανύπαρκτο είδος που ποτέ δεν θα αγγίξουν, με μοναδικό σκοπό να νιώσουν ότι το “στέμμα” έχει πραγματική ανεκτίμητη αξία.
Δεν υπολογίζουν τίποτα και το παπούτσι που φορούν είναι ένα για όλα.
Κάθε είδους εργασία, του γραφείου, του αθλητισμού, της βόλτας, της νυχτερινής ζωής και έστω ας είναι.
Αρκεί να είναι “καθαρό”.
Και έτσι δημιουργούνται οι προσδοκίες στο άδειο κεφάλι τους.
Φαντασιώνονται ανύπαρκτες σχέσεις, ανύπαρκτα κέρδη, ανύπαρκτα συναισθήματα που πουλούν στο βωμό της χορηγίας.
Δεν παίρνουν ρίσκο οι ίδιοι, αλλά εσύ για αυτούς, καθότι χειριστικοί.
Αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει, μα προσπερνάω.
Όπως και εσύ ξέρεις ποια είμαι.
Δεν λερώνομαι. Δεν χρηματίζομαι. Δεν έχω απωθημένα.
Έχω μόνο αγάπη για όσα θέλω να καταφέρω και μοχθώ.
Μπορώ να τα λέω για τον εαυτό μου όλα αυτά και να αλλάζω το πρόσωπο αν θέλω…
Καθώς σκέφτομαι πόσο αξία προσέφερα, χαμογελώ, γιατί υποφέρεις.
Όχι, δεν λυπάμαι.
Ανέβηκες στα ύψη αληθινά;
Δεν πειράζει που σε σύμφερε η έγνοιά μου.
Δεν πειράζει που σε φρόντισα γιατί ήσουν ο αδύναμος κρίκος.
Δεν πειράζει που σου χάρισα λίγα χαμόγελα χαράς για ό,τι αγαπάς.
Δεν πειράζει που ήσουν, είσαι και θα είσαι ο φαύλος κύκλος της κοινωνίας.
Του δικού σου μικρόκοσμου.
Δεν πειράζει που έμεινες στο τίποτα.
Δεν πειράζει που ανεβαίνω με την αξία μου τα σκαλοπάτια της επιτυχίας.
Εσύ μπορείς να νιώσεις το συναίσθημα αυτό;
Δεν πειράζει που όσο διαπρέπω, χάνεις τη ζωή σου μέσα στα ψέματα.
Στα βρώμικα καθίσματα του αμαξιού σου, που έπειτα βάζεις τα παιδιά σου να καθίσουν.
Δεν πειράζει που η ζωή πάντοτε θα δίνει στον καθένα μας ό,τι αξίζει.
Όσο εσύ κυλιέσαι και ντύνεσαι μύκητας, εγώ θα βλέπω ουρανό… θα αγγίζω κάθε αστέρι.
Όσο περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, τόσο θα μένεις ένα σκουπίδι στην άκρη του δρόμου… και πού ξέρεις, αγέρι είναι και φυσά, κάπου θα καταλήξεις!
https://gynaikaeimai.com/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου