Θανάσης Μανιφάβας: Ὁ τε­λευ­ταῖ­ος μυ­λω­νᾶς

 Θανάσης Μανιφάβας: 

Ὁ τε­λευ­ταῖ­ος μυ­λω­νᾶς

Posted on 26 Σεπτέμβριος 2023 by planodion

Θα­νά­σης Μα­νι­φά­βας

Ὁ τε­λευ­ταῖ­ος μυ­λω­νᾶς

Ε ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΟΥ στὸν ὀ­ρει­νὸ Βάλ­το, ὁ συ­νο­δός μου, μό­λις φτά­σα­με στὴν κο­ρυ­φὴ ἑ­νὸς λό­φου, στα­μά­τη­σε γιὰ νὰ θαυ­μά­σου­με τὴ θέ­α. Στὰ πό­δια μας ἁ­πλω­νό­ταν μιὰ γρα­φι­κό­τα­τη πο­τα­μιὰ

         — Βλέ­πεις στὸ βά­θος ἐ­κεῖ­να τὰ χα­λά­σμα­τα, εἶ­πε δεί­χνον­τας μὲ τὸ χέ­ρι του.

         Κοί­τα­ξα πρὸς τὴν κα­τεύ­θυν­ση ποὺ μοῦ ἔ­δει­χνε καὶ δι­έ­κρι­να τὰ χα­λά­σμα­τα ἑ­νὸς νε­ρό­μυ­λου, ποὺ ἀ­πὸ μα­κριὰ μαρ­τύ­ρα­γε ἐγ­κα­τά­λει­ψη.

         Αὐ­τὸς ὁ μύ­λος, συ­νέ­χι­σε, εἶ­ναι στοι­χει­ω­μέ­νος. Ἔ­χουν νὰ ποῦν πὼς τὰ βρά­δια ἀ­ε­ρι­κὰ χο­ρεύ­ουν στὰ χα­λά­σμα­τα.

         Ἀ­πὸ φό­βο μή­πως ἀρ­χί­σει κα­μιὰ ἀ­πὸ κεῖ­νες τὶς ἀ­φε­λεῖς ἱ­στο­ρί­ες γιὰ φαν­τά­σμα­τα, δὲν ἔ­δω­σα ση­μα­σί­α. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως συ­νέ­χι­σε ἀ­πτό­η­τος.

         — Σ’ αὐ­τὸ τὸ μύ­λο ὁ τε­λευ­ταῖ­ος μυ­λω­νᾶς ἔ­σφα­ξε τὴ γυ­ναί­κα του.

         — Για­τί, εἶ­πα ἐ­γώ, τὸν ἀ­πα­τοῦ­σε; Ἤ­ξε­ρα πὼς ἡ πα­ρά­δο­ση θέ­λει τὶς γυ­ναῖ­κες τῶν μυ­λω­νά­δων νὰ μὴ δι­α­θέ­τουν τὴ συ­ζυ­γι­κὴ πί­στη τῆς ὁ­μη­ρι­κῆς Πη­νε­λό­πης.

         — Ναί, πρό­σθε­σε, ἀλ­λὰ πῶς κα­τά­λα­βε ὅ­τι τὸν ἀ­πα­τοῦ­σε;

         —  Πι­στεύ­ω, εἶ­πα μὲ κά­ποι­ο σαρ­κα­σμό, ὅ­τι ἕ­νας τρό­πος ὑ­πάρ­χει.

         — Ὄ­χι, εἶ­πε ὁ συ­νο­δός μου· ὁ μυ­λω­νᾶς ζοῦ­σε σὲ αὐ­τὸν τὸν μύ­λο μὲ τὴ γυ­ναί­κα του καὶ τὶς τρεῖς κό­ρες τους. Μιὰ Κυ­ρια­κὴ θὰ ρχό­τα­νε πα­πᾶς νὰ λει­τουρ­γή­σει τὸ ἐκ­κλη­σά­κι ποὺ εἶ­ναι ἀ­πέ­ναν­τι. Οἱ κό­ρες τοῦ μυ­λω­νᾶ ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ πᾶ­νε νὰ λει­τουρ­γη­θοῦ­νε καὶ νὰ με­τα­λά­βουν. Τὸ Σάβ­βα­το τὸ βρά­δυ ὅ­μως, ἔ­ρι­ξε μιὰ φο­βε­ρὴ νε­ρο­πον­τὴ καὶ τὸ πο­τά­μι φού­σκω­σε καὶ κα­τέ­βα­σε. Τὰ κο­ρί­τσια στε­νο­χω­ρι­όν­του­σαν για­τὶ θὰ ἔ­χα­ναν τὴν ἐκ­κλη­σία. Τό­τε ὁ πα­τέ­ρας τους προ­σφέρ­θη­κε νὰ τὶς πε­ρά­σει αὐ­τὸς ἀ­πὸ τὸ πο­τά­μι, στοὺς ὤ­μους του.

         Ἔ­τσι κι ἔ­γι­νε. Βρῆ­καν ἕ­να ση­μεῖ­ο ποὺ τὸ πο­τά­μι πλά­ται­νε ἀρ­κε­τά, ἄ­ρα τὸ βά­θος του ἦ­ταν μι­κρό, ἔ­παιρ­νε μί­α-μί­α τὶς κο­πέ­λες στὸν ὦ­μο καὶ τὶς περ­νοῦ­σε ἀ­πέ­ναν­τι.

         Ὑ­πο­μο­νε­τι­κὰ τὶς πε­ρί­με­νε νὰ γυ­ρί­σουν ἀ­πὸ τὴν ἐκ­κλη­σί­α καὶ μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο ξα­να­πέ­ρα­σαν τὸ πο­τά­μι.

         Ἡ ἀ­φή­γη­ση εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ κεν­τρί­ζει τὴν πε­ρι­έρ­γειά μου.

         — Καὶ με­τά; ρώ­τη­σα.

         — Με­τὰ γύ­ρι­σε στὸ μύ­λο καὶ ἔ­σφα­ξε τὴ γυ­ναί­κα του, για­τὶ κα­τά­λα­βε ὅ­τι τὸν ἀ­πα­τοῦ­σε.

         — Καὶ πῶς τὸ κα­τά­λα­βε;

         — Ἐ­δῶ σὲ θέ­λω· κα­τα­πῶς εἶ­πε ὁ ἴ­διος, ὅ­ταν πῆ­ρε στὸν ὦ­μο του τὴ δεύ­τε­ρη κό­ρη, ὄ­χι τὴν πρώ­τη ἢ τὴν τρί­τη, τὴν ἔ­νοι­ω­σε σὰ γυ­ναί­κα καὶ ἔ­βγα­λε τὸ συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι δὲν ἦ­ταν ἀ­πὸ τὴ σάρ­κα του.

Πη­γή: Μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες γιὰ μιὰ χα­μέ­νη ὅ­ρα­ση (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ἀ­γρι­νί­ου, 2021).

Θα­νά­σης Μα­νι­φά­βας (Ἀ­γρί­νιο) Ποί­η­ση, πε­ζο­γρα­φί­α. Γιὰ τὸ βι­βλί­ο του Μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες γιὰ μιὰ χα­μέ­νη ὅ­ρα­ση ὁ συγ­γρα­φέ­ας ση­μει­ώ­νει με­τα­ξὺ ἄλ­λων τὰ ἑ­ξῆς: «[…] Οἱ ἱ­στο­ρί­ες ποὺ θὰ ἀ­κο­λου­θή­σουν εἶ­ναι μιὰ προ­σπά­θεια χαρ­το­γρά­φη­σης τῆς λα­ϊ­κῆς ψυ­χῆς, ὅ­πως αὐ­τὴ ἀ­να­δεί­χνε­ται ἀ­νό­θευ­τα καὶ αὐ­θόρ­μη­τα στὶς ἁ­πλὲς στιγ­μὲς τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας. Εἶ­ναι ὅ­λες ἀ­λη­θι­νὰ πε­ρι­στα­τι­κά. […] Με­τὰ τὴν ἐ­πι­κρά­τη­ση τοῦ ἀ­στι­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, ἄρ­χι­σε ἡ λε­η­λα­σί­α τοῦ λα­ϊ­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ […] Στὸν ἑ­αυ­τό μου ἐ­πι­φυ­λάσ­σω ἕ­να ρό­λο: τοῦ ἁ­πλοῦ κα­τα­γρα­φέ­α ὁ ὁ­ποῖ­ος πρέ­πει νὰ δώ­σει στὸν ἀ­να­γνώ­στη καὶ κά­ποι­ες ἀ­πα­ραί­τη­τες γιὰ τὴν κα­τα­νό­η­ση πλη­ρο­φο­ρί­ες, μὲ τὴν ἐλ­πί­δα νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν καὶ γιὰ τὸν ἀ­να­γνώ­στη ἀ­σκή­σεις εὐ­αι­σθη­σί­ας καὶ εὐ­και­ρί­ες γαλ­βα­νι­σμοῦ τῆς ψυ­χῆς…» (red line agrinio, 2017)

Εἰκόνα: Τὸ σχέ­διο εἶ­ναι τοῦ Δη­μή­τρη Δή­μα ἀ­πὸ τὴν πρω­τό­τυ­πη εἰ­κο­νο­γρά­φη­ση γιὰ τὸ βι­βλίο (μει­κτὴ τε­χνι­κὴ, 11,5Χ16,5 ἐκ.)

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/