Στην δική μου φυλακή όλες οι μέρες είναι ίδιες…
Οι μέρες περνάνε και είναι τόσο ίδιες… Φορές με τρομάζει αυτή η στασιμότητα. Το να μην μπορείς να κάνεις πράγματα γιατί δεν έχεις αντοχές, είναι σαν μια φυλακή. Μέρες περνάνε και νιώθω να πνίγομαι πίσω από ένα παράθυρο. Εκεί ο εξωτερικός κόσμος είναι σαν να είναι τόσο μακριά, μια ζωή που προχωράει και χωρίς εσένα. Βλέπεις τον κόσμο να γελάει, να διασκεδάζει, να ζει στιγμές και εγώ στάσιμη σε αυτό το παράθυρο που όσο και να το ανοίγω, η ζωή δεν μπαίνει μέσα μου. Μια φυλακή που δεν διάλεξα ηθελημένα, πολλές οι προσπάθειες για να ξεφύγω, πολύς πόνος στην διαδρομή, αγκάθια στο μονοπάτι που βρέθηκα να βαδίζω, αλλά όσο και να προσπαθώ, η δική μου φυλακή υψώνει τα αόρατα κάγκελά της.
Είναι φορές που δεν έχω την ψυχική δύναμη να τα παρακάμψω, απλά τα παρατηρώ και χάνομαι σε ένα περιβάλλον που φτιάχτηκε για μένα, να μην πονάω και να μην πληγώνω. Αυτή η φυλακή εδώ και οχτώ χρόνια έγινε η δική μου ασφάλεια, σε μια ζωή που το μόνο που κάνει είναι να μου ρίχνει την ψυχολογία. Υπάρχει άραγε κάποια φυλακή που μπορεί να σε προστατέψει από την κακία και την ανθρωποφαγία; Η μορφή στο παράθυρο κόλλησε και η κάθε μέρα ίδια με την προηγούμενη. Η ψυχή όμως αντιστέκεται και έτσι με μικρά βήματα προσπαθεί να δημιουργήσει στιγμές που θα χαλάσουν αυτή την μονοτονία της κάθε μέρας. Θέλω να βγω, μα κάτι με κρατάει πίσω, όση δύναμη κι αν έχω, μόνο μέσα στην δική μου την φυλακή μπορώ πλέον να αναπνέω, μακριά από όλους και όλα…
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου